Κύριε διευθυντά
Πριν από ογδόντα χρόνια, η Ελλάδα είχε βρεθεί αντιμέτωπη με μια υπέρτερη επεκτατική δύναμη, τη φασιστική Ιταλία, που για γεωστρατηγικούς λόγους εζήτησε ένα πρωί να της επιτραπεί να εισβάλει στα εδάφη της.
Το «Οχι» εκείνου του πρωινού, και η μετέπειτα νικηφόρα στρατιωτική αντιμετώπιση των υπέρτερων ιταλικών δυνάμεων στα βουνά της Πίνδου, υπό αντίξοες συνθήκες, ήταν αποτέλεσμα του υψηλού φρονήματος και ηρωισμού του στρατευμένου λαού, αλλά και της μακρόχρονης, σιωπηρής, σοβαρής και μελετημένης στρατιωτικής προετοιμασίας, από το τότε δικτατορικό καθεστώς του Μεταξά.
Σήμερα, η δημοκρατική Ελλάδα πρέπει να αντιμετωπίσει έναν παροξυσμό προκλήσεων και επεκτατικών και αναθεωρητικών βλέψεων της νεοοθωμανικής Τουρκίας. Μια κατάσταση που υφέρπει για αρκετά χρόνια. Η παρούσα κυβέρνηση προσπαθεί με αποτελεσματικό τρόπο να καλύψει κενά ή παραλείψεις του παρελθόντος και στο διπλωματικό και στο στρατιωτικό πεδίο.
Σε αυτήν την προσπάθεια, η καθημερινή παρέλαση από τα ΜΜΕ διαφόρων δημοσιολογούντων, «διεθνολόγων» καθηγητών, πολιτικών, δημοσιογράφων κ.λπ. με τις «αναλύσεις», αντεγκλήσεις, κάποιες φορές για μικροκομματικούς λόγους, και βέβαια η καθημερινή προβολή των λόγων και δραστηριοτήτων του Ερντογάν και των επιτελών του, προκαλούν τουλάχιστον σύγχυση. Μήπως έτσι παίζουμε το παιχνίδι της Αγκυρας, και μάλιστα με ανοιχτά χαρτιά; Μήπως είναι η ώρα να κάνουμε σιωπηρά πράγματα ουσιαστικά, πράγματα που γίνονται αλλά δεν λέγονται, ούτε σχολιάζονται και αναλύονται επί καθημερινής βάσεως;