Κύριε διευθυντά
Μου είναι εξαιρετικά δυσάρεστο να επανέρχομαι σε μια θλιβερή υπόθεση όπως αυτή του παρ’ ολίγον τραγικού συμβάντος του «Καλλιστώ», στην οποία, για ευνόητους λόγους, απέφυγα αρχικώς να τοποθετηθώ. Αφορμή όμως μου δίνει η επιστολή της 12/11 του αντιναυάρχου (ε.α.) κ. Αδριανού Πούλου, στην οποία εξαντλεί το θέμα στο αν καλώς ή κακώς παραμένει ο Ναύσταθμος Σαλαμίνος στη σημερινή του θέση με το σκεπτικό ενός κανονικού αξιωματικού του Πολεμικού Ναυτικού, λες και αυτό ήταν το πρόβλημα.
Εγώ όμως, μέσα στο ταπεινό μου μυαλό, πάντα διεχώριζα τον πραγματικό ναυτίλο από έναν ικανό κατά τα άλλα αξιωματικό του Π.Ν. Η πραγματική γνώση της θάλασσας εδραιώνεται με τα ταξίδια ανά την υφήλιο και τις άπειρες περιπτώσεις που αντιμετωπίζει κανείς εκεί. Γι’ αυτούς που εκ των πραγμάτων δεν έχουν αυτή την ευκαιρία και η γνώση τους περιορίζεται στο Αιγαίο Πέλαγος, αρκεί η προσοχή, η σύνεση και ο κοινός νους.
Είναι οι αρετές που δεν επεδείχθησαν το 1972 κατά την τραγική καταβύθιση του οχηματαγωγού «Μέρλιν» με τα 44 θύματα από τη σύγκρουσή του με το δεξαμενόπλοιο «World Hero» (327 μ. μήκους) μόλις 3 μίλια νοτίως του λιμένα του Πειραιά και, όπως φαίνεται, ούτε κατά την περίπτωση της παρ’ ολίγον τραγωδίας του «Καλλιστώ».
Η επίκληση του θαλάσσιου συνωστισμού δεν έχει καμία απολύτως αξία. Ταξιδεύουμε πάντα με προσοχή σεβόμενοι τα μεγέθη των παραπλεόντων πλοίων και εξαντλούμε τις προβλέψεις του κανονισμού μέχρι του σημείου που έχουμε περιθώρια αποφυγής συγκρούσεως και όχι φυσικά πέραν αυτού.