Κύριε διευθυντά
Η κυρα-αλεπού τα βρήκε και αυτή σκούρα μ’ αυτόν τον κορωνοϊό και τη γενική απαγόρευση. Τακτική επισκέπτρια των κλειστών ήδη χασάπικων και ταβερνών του χωριού και μην έχοντας καμιά ελπίδα πρόσβασης στα λίγα, καλά φυλασσόμενα κοτέτσια, περιήλθε σε κατάσταση απελπισίας.
Περιδιαβάζοντας δρόμους και σοκάκια, έλεγε με τον νου της τι έπαθαν οι άνθρωποι και κλείστηκαν μέσα.
Πέρασε και απ’ το κοινοτικό γραφείο και είδε, παρ’ ελπίδα, τον πρόεδρο μέσα, σκέφτηκε ότι αυτός θα ξέρει και έκανε αισθητή την παρουσία της στην Αρχή του τόπου.
Πράγματι, ο πρόεδρος την είδε, κατάλαβε τη δεινή της θέση, της πρόσφερε μια λιχουδιά και εκείνη δεν τον πρόσβαλε. Το βράδυ ο πρόεδρος ανέβασε στο Διαδίκτυο το συμβάν και την άλλη μέρα ένας σωρός από κονσέρβες με εκλεκτούς σκυλομεζέδες γέμισε τα σκαλοπάτια του κτιρίου, προσφορά ενός λάτρη της άγριας ζωής.
Μα τι λέω; Αγρια ζωή η κυρά μας η αλεπού;
Δοκίμασε, λοιπόν, με άκρα ευχαρίστηση το πρώτο λουκούλειο γεύμα και ευχήθηκε να ’ναι καλά οι άνθρωποι στην υγειά τους και μακάρι (γι’ αυτήν…) ο κορωνοϊός να μην τελειώσει ποτέ…