Κύριε διευθυντά
Αναφέρομαι στην επιστολή του κ. Δημ. Γεωργαντά, στην «Κ» της 6ης Νοεμβρίου, στην οποία επικρίνει τον δημοσιογράφο σας κ. Κ. Ιορδανίδη για το επετειακό του άρθρο, που, κατά τον κ. Γεωργαντά, εξυμνεί τον Μεταξά που ήταν δικτάτωρ κ.λπ. κ.λπ.
Εγραψε πριν από λίγες μέρες ο κ. Θανάσης Βαλτινός:
«…80 χρόνια μετά, εξακολουθούμε τέτοια μέρα να επιστρέφουμε, με καθολικό σεβασμό, στη μνήμη του μεγάλου γεγονότος της 28ης Οκτωβρίου 1940. Mια γενναία απόφαση από τον ηγέτη ενός αυταρχικού καθεστώτος αναβαθμίζεται στην πλέον δημοκρατική συλλογική πράξη επειδή υιοθετείται αμέσως από το πανελλήνιο με μεγάλο ενθουσιασμό. Γενναία και τραγική η απόφαση της 28ης Οκτωβρίου αφού όλοι γνωρίζουν ότι το Οχι στον επελαύνοντα κατακτητή θα απαιτήσει αιματηρές θυσίες και θα ακυρωθεί τελικά στο πεδίο της μάχης. Από τις θυσίες αυτές θα προκύψει η νίκη στο πεδίο της τιμής…».
Ακόμη, είπε ο Μεταξάς προς τους ιδιοκτήτες και αρχισυντάκτες του αθηναϊκού Τύπου, στις 30 Οκτωβρίου 1940 «…υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες ένας λαός οφείλει, αν θέλει να μείνει μεγάλος, να είναι ικανός να πολεμήσει, έστω και χωρίς καμιάν ελπίδα νίκης. Μόνον διότι πρέπει…».
Ο Μεταξάς, σε μια νύχτα, έγινε από δικτάτορας ηγέτης. Κατάφερε να απαλύνει τον πόνο της Μικρασιατικής Καταστροφής, που προκλήθηκε από τη διχόνοια και τα σφάλματα των υπευθύνων του εθνικού διχασμού και να δώσει υπερηφάνεια στον ταπεινωμένο λαό.
Το Οχι ένωσε όλους τους Ελληνες, βασιλικούς, φιλελεύθερους και κομμουνιστές, για την υπέρτατη θυσία. Πράξη ανάλογη με αυτή του Λεωνίδα, που «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος» του έμελλε να φυλάει Θερμοπύλες, αλλά ακόμη περισσότερο με εκείνη των 700 Θεσπιέων, που ενώ είχαν τη δυνατότητα να αποχωρήσουν την τελευταία μέρα της μάχης, προτίμησαν τον ένδοξο θάνατο στο πλευρό των Σπαρτιατών. Αυτά δεν γίνονται χωρίς ηγέτη, που βάζει πάνω απ’ όλα το συμφέρον της πατρίδας και δεν πρέπει να τα ξεχνούμε αλλά να τα τιμούμε. Είναι κρίμα για την Ιστορία που μερικοί βλέπουν ακόμη τον Μεταξά μέσα από παρωπίδες, όσον αφορά την 28η Οκτωβρίου 1940. Και το άρθρο του κ. Ιορδανίδη σε αυτή τη μέρα αναφερόταν.
Τέλος, μια μικρή, προσωπική εμπειρία. Αρκετά χρόνια πριν, το καράβι μας είχε πιάσει στο East London της Νοτίου Αφρικής για εκφόρτωση. Μία καταπράσινη μικρή πόλη στην οποία ζούσαν 5-6 οικογένειες Ελλήνων. Οταν είδαν τη γαλανόλευκη στην πρύμνη μας, έτρεξαν να μας καλωσορίσουν και να μας ανοίξουν τα σπίτια τους. Σε ένα από αυτά ο οικοδεσπότης, αφού μας περιποιήθηκε, έβαλε στο πικάπ τα τραγούδια του ’40 της Σοφίας Βέμπο. Δεν κρατήθηκε και έβαλε τα κλάματα. Δεν μπορείτε να καταλάβετε, μας είπε, τι ήταν για εμάς ο Οκτώβριος του 1940. Μέχρι τότε οι Νοτιοαφρικανοί μας θεωρούσαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, τις επόμενες μέρες μας έκαναν υπόκλιση όταν μας συναντούσαν, κι εμείς φουσκώναμε από υπερηφάνεια.