Κύριε διευθυντά
Το εξαγνιστικό σκηνικό είχε για ακόμη μία φορά επιμελώς στηθεί. Ο τόπος, που αυτή τη φορά συμβολικά επελέγη, δεν ήταν κάποια πλατεία, αλλά ο ίδιος ο τόπος διάπραξης των ανοσιουργημάτων. Εκεί, κατά τις πρωινές ώρες συγκεντρώθηκαν οι άγιοι ιεροεξεταστές, οι οποίοι ενδύθηκαν τις επίσημες σκουρόχρωμες στολές τους και με το βλοσυρό ύφος τους κάθισαν στις θέσεις τους.
Ο κατηγορούμενος διά της βίας οδηγήθηκε ενώπιον των αυτόκλητων δικαστών, οι οποίοι, αφού μελέτησαν τα λιγοστά πλην όμως ικανά για να στοιχειοθετήσουν τις πράξεις αμφισβήτησης της πίστης τους έγγραφα, ανέγνωσαν με στεντόρεια φωνή το κατηγορητήριο: «Ο κατηγορούμενος ενήργησε ενάντια στις αρχές της πίστης μας, διότι μέσα από τον τότε θεσμικό του ρόλο ήταν συνυπεύθυνος στην εκκένωση της κατάληψης “Βανκούβερ Απαρτμάν” και του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού ΑΣΟΕΕ. Ο κατηγορούμενος Μπουραντώνης, εκμεταλλευόμενος τη θέση που τότε κατείχε ως αντιπρύτανης, ασκούσε πιέσεις στις κατασταλτικές αρχές προκειμένου να πραγματοποιήσουν τις παραπάνω εκκενώσεις. Επίσης, αμφισβήτησε έντονα την αυθεντία της πίστης μας, διότι μέσα από άρθρα και συγγράμματα υπεραμύνθηκε της ευρωενωσιακής πολιτικής και της δολοφονικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ».
Η δικονομία της διαδικασίας δεν επιτρέπει την υποβολή ερωτήσεων στον κατηγορούμενο, ούτε ασφαλώς την από μέρους του ανάπτυξη υπερασπιστικών ισχυρισμών. Αντιθέτως, η μόνη «δυνατότητα» που του παρέχεται περιορίζεται στην υποχρέωση ομολογίας της πράξης του και στην υποβολή ικεσιών για οίκτο.
Οι άγιοι ιεροεξεταστές, όμως, αρνούμενοι να ανεχθούν ρωγμές στην αυθεντία της πίστης τους, ανακοινώνουν την ετυμηγορία τους, η οποία κηρύσσει τον κατηγορούμενο ένοχο των πράξεών του, ενώ η ποινή που επιβάλλεται είναι η καταστροφή της πανεπιστημιακής του περιουσίας και η δημόσια διακήρυξη της πίστης του με έναν προσομοιωτή λαιμητόμου. Προς τέρψιν των πιστών αλλά και αποκατάσταση της πίστης τους διά της χορήγησης ισχυρών δόσεων φόβου, οι ιεροεξεταστές διατάσσουν την απαθανάτιση των ιερών στιγμιοτύπων.
Η διαδικασία μιας ακόμη auto da fé, μιας δημόσιας, άλλως, πράξης πίστης, έλαβε τέλος. Μετά λύπης διαπιστώνεται ότι το παραπάνω περιστατικό δεν διαδραματίσθηκε σε κάποια πλατεία της Σεβίλλης ή του Βαγιαδολίδ τον 15ο αιώνα, αλλά έλαβε χώρα τον 21ο αιώνα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών με θύμα τον νυν πρύτανη αυτού.
Οσο τέτοια περιστατικά εξακολουθούν να χαρακτηρίζονται από τις ίδιες τις πανεπιστημιακές αρχές ως «μεμονωμένα», παρόλο που κάθε χρόνο λαμβάνουν χώρα πλείστα όσα, και όσο το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο κρίνεται «επαρκές» (βλ. πρόσφατη ανακοίνωση Συνόδου Πρυτάνεων), το μόνο που μπορεί να συναχθεί είναι ότι τα συγκεκριμένα φαινόμενα υποστηρίζονται από κρατούντα αξιακά συστήματα, τα οποία όχι μόνο ανέχονται, αλλά ευνοούν την ευδοκίμησή τους.
Είναι, κρίνεται, καιρός οι πανεπιστημιακές αρχές να εγκαταλείψουν την ασφαλή θέση των θεατών των σχετικών auto da fé και συνεργαζόμενες στενά με την πολιτεία να ενεργήσουν προς την κατεύθυνση της εξάλειψής τους, παύοντας επιτέλους να οχυρώνονται πίσω από την απουσία ενός διαφωτισμού, ο οποίος διαχρονικά μας προσπερνά.