Αξιότιμες κυρίες και κύριοι,
Αξιότιμε κύριοι Παπαχελά, Κωστούλα
Αξιότιμη κυρία Κουναλάκη
Με έκπληξη διάβασα ένα άρθρο γραμμένο από μία σεξιστική πένα, το οποίο επιπλέον παραπληροφορεί το κοινό. Αυτό αφορά το άρθρο της 26/11 με τίτλο “Η συνεπιμέλεια, η διατροφή και η βία”. Γράφω πρώτη φορά στη ζωή μου σε εφημερίδα, καθώς αλλά η έλλειψη επαφής του κειμένου με την πραγματικότητα είναι σε τέτοιο βαθμό, που δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς μία έμπειρη δημοσιογράφος έστειλε κάτι τέτοιο για δημοσίευση.
Ας ξεκινήσουμε από το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας, το οποίο παραπειστικά πακετάρεται στο ζήτημα. Αφενός σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να αποδοθεί συνεπιμέλεια σε μπαμπάδες εμφανώς ακατατάλληλους, όπως ανθρώπους που είναι βίαιοι, οπότε αυτή η κατηγορία γονέων δεν εμπίπτει στο νομοσχέδιο. Το αντίστροφο βέβαια έχει συμβεί πολλές φορές χάρη στον ισχύοντα νόμο, παρά τις αποδείξεις που έχουν τεθεί στο δικαστήριο, κάτι που δεν ενοχλεί τη συγγραφέα. Αφετέρου η ενδοοικογενειακή βία αφορά ένα μικρό ποσοστό των ζευγαριών. Τι πρέπει να συμβεί με τους υπόλοιπους οι οποίοι έχουν την αυτοσυγκράτηση να κρατήσουν τα χέρια στις τσέπες τους; Επίσης η κυρία Κουναλάκη μας αναφέρει ότι η συνεπιμέλεια πιθανώς να αυξήσει αυτά τα περιστατικά. Αδυνατώ να καταλάβω πώς η δικαστική επίλυση διαφορών θα αυξήσει τις χειροδικίες, αφού κάνει ακριβώς το αντίθετο.
Τέλος οι έρευνες μας δείχνουν, πως ένα πολύ μεγάλο ποσοστό γυναικών, σχεδόν ίσο με αυτό των αντρών, σηκώνουν το χέρι τους εντός του γάμου (έρευνα από το 2016 και το 2008), μία πραγματικότητα που η δημοσιογράφος αγνοεί. Αυτό φυσικά δεν υποτιμά τις βαρύτατες εμπειρίες που έχουν ζήσει πολλές γυναίκες, τις οποίες σεβόμαστε και καταγγέλλουμε. Αλλά δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε το κοινωνικό πλαίσιο που αδιαφορεί για τις σχετικές καταγγελίες από πλευράς αντρών και καταλήγουμε στα στατιστικά των επίσημων καταγγελιών. Κομμάτι αυτού του πλαισίου είναι και το τρέχον οικογενειακό δίκαιο, που ορίζει ότι αν ένας μπαμπάς φύγει από τον παραμυθένιο γάμο του, θα χάσει την επαφή με το παιδί του, οπότε δεν είναι και λίγοι όσοι κάθονται να…. τις τρώνε.
Η κυρία Κουναλάκη όμως δε σταματάει εδώ το σεξισμό της. Αναφέρει πως “οι οποίοι [άντρες] με το ελαφρυντικό ότι δεν έχουν χρόνο ενίοτε «πασάρουν» τα παιδιά σε κάποιο τρίτο μέλος της οικογένειας”. Πώς μπορεί κάποιος να κάνει μειωτικές αναφορές σε ένα ολόκληρο φύλο, ορμώμενος από προσωπικές πεποιθήσεις; Λυπάμαι βαθύτατα για το χαμηλό επίπεδο αυτής της δήλωσης και τις διακρίσεις που προάγει. Εγώ προσωπικά και όλοι μου οι γνωστοί πατεράδες, κάνουμε το μέγιστο δυνατό για τα παιδιά μας και έχουμε αλλάξει στο μέγιστο την προσωπική μας ζωή για αυτό το ζήτημα.
Φυσικά αναφέρεται και στα χρήματα, όπως και στο περιβόητο μισθολογικό χάσμα, το οποίο η ΕΕ υπολογίζει για την Ελλάδα σε 12.5% (στοιχεία 2017), χαμηλότερο του μέσου όρου. Υπάρχουν πολλά να αναφερθούν εδώ. Όπως η περίπτωση η μαμά να βγάζει αρκετά περισσότερα από τον μπαμπά, κάτι που στη σημερινή νομοθεσία απλά δεν προβλέπεται, όπως και η περίπτωση η μαμά να έχει μεγάλη ακίνητη περιουσία και χαμηλό εισόδημα, κάτι που η σημερινή νομοθεσία προβλέπει, αλλά η νομολογία αγνοεί. Είναι εντάξει η δημοσιογράφος με αυτή την κατάσταση; Σε κάθε περίπτωση η συνεπιμέλεια προβλέπει και την καταβολή διατροφής, εφόσον αυτό είναι αναγκαίο σε περίπτωση εισοδηματικών διαφορών, άρα και εδώ παραπληροφορούμαστε.
Η δημοσιογράφος αναφέρεται και στην οικονομική δυνατότητα που έχει μία γυναίκα να καταφύγει σε δικηγορική βοήθεια. Στην Ελλάδα υπάρχουν αρκετές θέσεις για βοήθεια σε κακοποιημένες γυναίκες, μεταξύ άλλων και δικηγορική από δικηγορικούς συλλόγους και δήμους, ενώ δεν υπάρχει ούτε μία για άντρες, κάτι που τεχνηέντως αποκρύπτει στο άρθρο της. Τα δε δικαστικά έξοδα δε μεταβάλλονται από την εισαγωγή του νόμου για τη συνεπιμέλεια, παρά μένουν ίδια (και σε ορισμένες περιπτώσεις μειώνονται).
Η δημοσιογράφος υιοθετεί την άποψη πως το οικογενειακό δίκαιο είναι δήθεν από τα πιο προοδευτικά στην ευρώπη, διότι προβλέπει συνεπιμέλεια, εφόσον το επιτρέπει η μητέρα. Προφανώς και είναι εντελώς αδιάφορο για την υπόθεσή μας, το τι συμβαίνει όταν δεν υπάρχει δικαστική διένεξη, ο νόμος καλείται να ρυθμίσει τα των πολιτών, όταν αυτοί διαφωνούν. Το παιδί ήδη εργαλειοποιείται από μία μητέρα, όταν de jure παίρνει το παιδί και του στερεί τον πατέρα του, παρά τη θέλησή του. Πώς θα της φαινόταν, αν ο ρυθμιστικός ρόλος δινόταν στο άλλο φύλο, αντί να μοιράζεται, όπως προβλέπει ο νέος νόμος;
Το οικογενειακό δίκαιο εξελίσσεται. Κάποτε είχαμε για παράδειγμα νόθα παιδιά, ενώ ο βιασμός εντός του γάμου δεν νοείτο, φαινόμενα που σήμερα ακούγονται έως και αστεία. Η κυρία Κουναλάκη, κάνει τον διαπρύσιο μαχητή σε μία μάχη, η οποία δεν αφορά το φύλο της όπως φαντασιώνεται, αλλά αφορά κάτι πιο ουσιαστικό, την ανατροφή των παιδιών. Τα παιδιά έχουν δικαιώματα. Ένα από αυτά είναι το δικαίωμα στους γονείς που τα αγαπάνε, το οποίο είναι ανεξάρτητο από τις ορέξεις της μητέρας. Η τρέχουσα έρευνα δείχνει επίσης πως η συνεπιμέλεια είναι η καλύτερη συνθήκη για τηνεή ανάπτυξη ενός παιδιού, αν αυτό μας ενδιαφέρει τέλος πάντων. Ένας κατάλληλος γονιός που θέλει το παιδί του, αλλά δεν μπορεί να έχει πρόσβαση σε αυτό, γιατί η μητέρα με τη βοήθεια του αρχαίου νόμου το απαγορεύει, είναι μία νομική ανωμαλία, που πρέπει να σταματήσει.