Κύριε διευθυντά
Με αφορμή την εικόνα του κερασφόρου στο Καπιτώλιο, το ενδιαφέρον άρθρο της Μαρίας Κατσουνάκη στην «Καθημερινή» (9/1/2021), καθώς και τη σημειολογική ανάλυση του καθηγητή Α. Κιτροέφ στις 10/1/2021, επιτρέψτε μου μια ακόμη ανάγνωση. Μεταφέρω από την πρώτη: «Σ’ αυτό το σύμπαν της επιθετικής άγνοιας, κάποιος ντυμένος με προβιές και κέρατα που βγάζει σέλφι στο Καπιτώλιο είναι “κανονικότητα”».
Ωστόσο, δεν μπορεί να είναι κανονικότητα αυτό το θλιβερό κακέκτυπο της imitatio του τραγοπόδαρου θεού, που μπήκε στο αμερικανικό κοινοβούλιο για να σπείρει τον πανικό και να συντρίψει τον εχθρό, όπως έκανε κάποτε ο κανονικός. Ηδη, ο Borgeaud (1979) αποδίδει στον Πάνα μιλιταριστικές διαθέσεις, που σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν ξέρω πόσο ενημερωμένο είναι το κακέκτυπο. Σίγουρα όμως του διαφεύγει ότι εκείνος, ο αυθεντικός Πάνας, ήταν στη σωστή πλευρά της Ιστορίας και έσωσε τότε την Αθηναϊκή Δημοκρατία.
Ο fake, όπως και τα news που διασπείρει το πορτοκαλί λιοντάρι της σύγχρονης ζούγκλας, βρίσκονται απέναντι, οδηγούν αντικανονικά και πηγαίνουν κατά κρημνών.
Πιθανότατα ο «μιμητής» θα είχε παρακολουθήσει κάποια μελoδραματικά αλλά όχι ακίνδυνα σεμινάρια που δεν λείπουν στην Αμερική, όπου ο «Πάνας» ξεφαντώνει αφύσικα. Γιατί, όπως είναι φυσικό, ο αυθεντικός θα απέφευγε τους κλειστούς χώρους και το Καπιτώλιο, αφού προτιμάει τη φύση και τρέχει να προλάβει την κλιματική αλλαγή, όχι την αλλαγή προέδρου, όσο κι αν εμπλέκεται σ’ αυτήν ο εκάστοτε. Αυτά που είδαμε να συμβαίνουν εκείνη την εφιαλτική νύχτα στην Ουάσιγκτον είναι contra naturam, κόντρα στην πιο νοσηρή φαντασία. Είναι very special, όπως τα χαρακτήρισε υπερήφανος ο απερχόμενος πρόεδρος.
Με αφορμή τα παραπάνω, θα παραπέμψουμε στην εξαιρετική ταινία του Γκ. ντελ Τόρο «Pan’s Labyrinth», αλληγορία για την Ισπανία του Φράνκο, για να ξαναπιάσουμε το νήμα από την αρχή και να βγούμε από τον λαβύρινθο.
Πάντα θα υπάρχει μια Αριάδνη. Μπορεί να τη λένε Νάνσι Πελόσι ή Κάμαλα Χάρις.