Κύριε διευθυντά
Ως απόφοιτος πρότυπου γυμνασίου, τέλη δεκαετίας ’50, και με αφορμή τη δήλωση Τσίπρα – συριζαίων ότι είναι «ταξική» η καθιέρωση βάσης για εισαγωγή στα ΑΕΙ και η απαιτούμενη επιδίωξη της αριστείας (το συριζέικο «κόκκινο πανί»*), οι ακόλουθες σκέψεις μου επιβεβαίωσαν, ακόμη μια φορά, το πόσο χαμένοι στη «μετάφραση» είναι, στην ανάλυση των στόχων, ονείρων και επιδιώξεων των φτωχών οικογενειών, που υποτίθεται πως εκπροσωπούν:
Τη δεκαετία των ’50, μετά τα δεινά Κατοχής – Εμφυλίου και της πανελλαδικής φτώχειας, στο μυαλό και στα λόγια των γονιών μας προς τα παιδιά τους, μια αγωνία για το μέλλον τους κυριαρχούσε και γινόταν εκ των ων ουκ άνευ συμβουλή-επιδίωξη: «Μάθε παιδί μου γράμματα για να προκόψεις!»
Ετσι, παιδάκια 11-12 χρόνων, δίναμε εξετάσεις εισαγωγής μας στο πρότυπο γυμνάσιο (στο Βαρβάκειο στην περίπτωσή μου) χωρίς βάσεις κ.λπ. Απλώς οι καλύτεροι κατά σειρά, με άριστα το 20, γίνονταν δεκτοί (120 στους 620 υποψηφίους στη χρονιά μου).
Τι θέλω να υπογραμμίσω; Δεν υπήρχε η οποιαδήποτε ταξική διάκριση ανάμεσα στα παιδιά. Μάλιστα τα φτωχόπαιδα ήταν η πλειονότητα και τα πιο αποφασισμένα να επιτύχουν.
Ετσι, η μόνη εξήγηση που έχω στην εμμονή των συριζαίων για την εισαγωγή κάθε νέου στα ΑΕΙ, χωρίς επιλογές, αυτό που μετράει είναι ο αριθμός και η αμορφωσιά… για να γίνει η «γιαλαντζί» επανάσταση των αμφιθεάτρων και των καφενείων, όπως προσπάθησε 10 χρόνια ο αρχηγός τους.
* Επειδή θεωρώ ότι η μεγαλύτερη απάτη στη μεταπολεμική Ελλάδα είναι η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να περάσει στην Ιστορία σαν ο φυσιολογικός διάδοχος της Αριστεράς του Χ. Φλωράκη και των πραγματικών επαναστατών, θέλω να υπενθυμίσω την πίστη-εντολή του Χαρίλαου σε κάθε ομιλία του στα συνέδρια της ΚΝΕ στα ’70s: «Πρώτοι στον αγώνα αλλά και πρώτοι στα μαθήματα!»
Τόσο μακριά από Μπαλτάδες και Τσίπρηδες.