Κύριε διευθυντά
Δεν είμαι ούτε φιλόσοφος ούτε νομικός, ούτε έχω άλλη σχετική ιδιότητα. Παρ’ όλα αυτά, νομίζω ότι νομιμοποιούμαι να διατυπώσω μία απορία.
Το γεγονός –ένα από περισσότερα σχετικά– ότι ακόμη και οι εκπρόσωποι του πανάγαθου Θεού ευλογούν «τα όπλα τα ιερά», πρέπει να σημαίνει ότι υπάρχει κάποιο αγαθό υπέρτερο της ζωής του ανθρώπινου είδους (που έχει μονομερώς αποφασίσει ότι η ζωή όλων των άλλων ειδών δεν έχει σπουδαία αξία).
Εφόσον υπάρχουν κριτήρια, προφανώς όχι θεϊκά αλλά ανθρώπινα, για να αποφασίζεται πότε δικαιολογείται και πότε όχι η υπέρτατη ποινή, γιατί δεν θεσμοθετείται ένα όργανο, μία διαδικασία, ή οτιδήποτε απαιτείται, ώστε να κρίνεται, έστω, κάθε περίπτωση χωριστά;
Για παράδειγμα, πότε η ζωή ενός Κουφοντίνα είναι υπέρτερο αγαθό από τη ζωή ενός παιδιού, που θα μπορούσε κυριολεκτικά να σωθεί εάν το στέλναμε στο εξωτερικό για μία πανάκριβη ιατρική θεραπεία, που σίγουρα θα απαιτούσε λιγότερα από τα δυσεύρετα χρήματα των φορολογουμένων, από όσα απαιτεί η διατήρηση στη ζωή παρόμοιων «ανθρώπων»;
Για να μην αναφέρω και το παράπλευρο κόστος –δύσκολο να εκτιμηθεί αλλά σίγουρα σημαντικότατο– που προκαλεί η ενασχόληση με το θέμα αρμοδίων και μη.