Κύριε διευθυντά
Μέσω της έγκριτης εφημερίδας σας, της οποίας είμαι τακτικός αναγνώστης, θα ήθελα να επισημάνω ένα φαινόμενο που επικρατεί δεκάδες χρόνια στον ελληνικό στρατό και να προτείνω μια κατά τη γνώμη μου «πρακτική λύση».
Υπηρέτησα στον ελληνικό στρατό πριν από 38 χρόνια, στο Διδυμότειχο. Πέρυσι ο γιος μου, πτυχιούχος Ιατρικής, παρουσιάστηκε και αυτός στην ίδια μονάδα. Τι έκπληξη για μένα.
Υπηρέτησε στα ΣΤΕΠ όλων των μονάδων στις οποίες τοποθετήθηκε. Ηταν μια μεγάλη εμπειρία γι’ αυτόν (αφού η θητεία του συνέπεσε με την πανδημία). Ταυτόχρονα όμως, μέσα από τις συζητήσεις που κάναμε μετά την απόλυσή του, διαπίστωσα το εξής παράδοξο φαινόμενο.
Πολλοί στρατιώτες ιατροί παίρνουν αναβολή, όπως δικαιούνται, για να κάνουν την ειδικότητά τους ή να κάνουν το αγροτικό τους ή να φύγουν στο εξωτερικό για ειδικότητα ή μεταπτυχιακές σπουδές. Επίσης αρκετοί στρατιώτες ιατροί ενώ παρουσιάζονται κάποια στιγμή διακόπτουν τη θητεία τους για κάποιον από τους παραπάνω λόγους, όπως δικαιούνται. Και όταν πια περάσουν τα χρόνια επιστρέφουν πληρώνοντας ένα ποσό και «ολοκληρώνουν τη θητεία τους». Ετσι λοιπόν μένουν ελάχιστοι ή καθόλου για να υπηρετήσουν στα ΣΤΕΠ των στρατοπέδων.
Ολα αυτά τα κατανοώ. Αλλά μήπως ήρθε η ώρα και το κράτος να προχωρήσει σε μια κίνηση που θα έχει διπλό στόχο. Και να αυξήσει το ενδιαφέρον των πτυχιούχων ιατρικής για να υπηρετούν τη θητεία τους, αλλά και να αυξηθεί ο αριθμός των υπηρετούντων. Πολύ απλά χορηγώντας στους στρατιώτες ιατρούς βεβαίωση χρόνου υπηρεσίας (όσο ήταν σε ΣΤΕΠ). Ωστε να θεωρείται ότι έχουν υπηρετήσει ένα μέρος του αγροτικού τους (6, 7, 8, 9 μήνες) και μάλιστα χωρίς κόστος για το κράτος.