Η θαυμάσια λέξη με την οποία ένας άνθρωπος καλημερίζει τον άλλο, η «καλημέρα», ισοδυναμεί με την ευχή να ζει και να βλέπει το φως. Παραδοσιακά ο λαός θεωρεί καλή μέρα την ηλιόλουστη. Με τον στίχο «Πρωί και λιοπερίχυτη και λιόκαλ’ είναι η μέρα» υμνεί ο Κωστής Παλαμάς την Αθήνα και παρεμφερώς ο Γιάννης Ρίτσος, «Πράσινη μέρα λιόβολη καλή πλαγιά σπαρμένη», ο Οδυσσέας Ελύτης πάντα προσανατολισμένος βρίσκει το μυστήριο στο φως.
Δειγματοληπτικά αναφέρω του Σοφοκλή το πρώτο άσμα του χορού, στην Αντιγόνη, ύμνο στο φως του Ηλιου την ημέρα που έλαμψε μετά τον αιματηρό εμφύλιο:
Ακτίς αελίου, το κάλ-/λιστον επταπύλω φανέν / Θήβα των πρότερων φάος, εφάνθης ποτ’ ω χρυσαίας/ αμέρας βλέφαρον, Διρκαί-/ων υπέρ ρεέθρων μολούσα… (στ. 101-105)
(Ακτίνα του ήλιου, το πιο ωραίο φως που φάνηκες ποτέ πάνω από την επτάπυλη Θήβα, βλέφαρο μέρας χρυσής που ήρθες πάνω από της Δίρκης τα ρεύματα…)
Στην τραγωδία του Ευριπίδη Αλκηστις, ο Φέρης ρωτάει τον Αδμητο τον γιο του: Χαίρεις ορών φως· πατέρα δ’ ου χαίρειν δοκείς; (στιχ. 691) χαίρεσαι που βλέπεις το φως, ο πατέρας νομίζεις δεν χαίρεται; Και αυτό γιατί είναι γλυκιά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα. Το φως ταυτίζεται με τη ζωή και το σκοτάδι με τον θάνατο. Ετσι η «καλημέρα» είναι μια χαρούμενη ευχή. Μας εύχεται να έχουμε ζωή και να χαιρόμαστε, ενώ η «καλησπέρα» εμπεριέχει την αίσθηση της θλίψης, επειδή η μέρα τελειώνει. Η εσπέρα, η ώρα του εσπερινού, του ηλιοβασιλέματος, είναι η έναρξη του τέλους· βραδιάζει, σκοτεινιάζει, νυχτώνει, τελειώνει…