Κύριε διευθυντά
Το έγκλημα συνετελέσθη στις 15 Μαρτίου του έτους 44 π.Χ. στη Ρώμη, όταν μια ομάδα από αγριεμένους μαχαιροβγάλτες όρμησε μέσα στο κοινοβούλιο, κάτι σαν το αμερικανικό Καπιτώλιο, όπου συνεδρίαζε η Σύγκλητος, περικύκλωσε τον άρχοντα και ένας από αυτούς τον άρπαξε από τον γιακά της τηβέννου του και τον ανάγκασε να σκύψει το κεφάλι. Η κίνηση αυτή ήταν και το συμφωνημένο σύνθημα των συνωμοτών, που όρμησαν όλοι επάνω του με γυμνά τα μαχαίρια τους στα χέρια.
Το θύμα δέχθηκε είκοσι τρεις μαχαιριές από τις οποίες ο γιατρός του λίγο αργότερα διαπίστωσε πως μόνο η δεύτερη κατά σειράν ήταν η θανατηφόρα. Παρέμεινε όμως ακόμη για λίγο ζωντανός και όταν αναγνώρισε τον ένα από τους επικεφαλής των συνωμοτών ψιθύρισε στα ελληνικά: «Και συ τέκνον Βρούτε;». Η φράση δεν βεβαιώνεται ιστορικά.
Το θύμα ήταν ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρ, ηλικίας 56 ετών, επάγγελμα δικτάτορας της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και παράλληλα μέγας στρατηγός, πολιτικός, συγγραφέας και εραστής. Οι δολοφόνοι ήταν περίπου εξήντα συνωμότες υπό την ηγεσία των δημοκρατικών Μάρκου Ιούνιου Βρούτου και Γάιου Κάσσιου Λογγίνου.
Μερικές μέρες νωρίτερα ο μάντης Σπουρίνας Βεστρίκιος είχε προειδοποιήσει τον Καίσαρα να φοβάται τις Ειδούς του Μαρτίου (15 του ίδιου μήνα), αλλά αυτός δεν έδωσε σημασία.
Τελικά οι δύο αρχηγοί των δολοφόνων του Καίσαρα, ο Βρούτος και ο Κάσσιος, σκοτώθηκαν ύστερα από μια συντριπτική ήττα στους Φιλίππους της Μακεδονίας από τον Αντώνιο και τον Οκτάβιο. Ο Βρούτος αυτοκτόνησε πέφτοντας επάνω στο σπαθί του και ο Κάσσιος μαχαιρώθηκε με το ίδιο εγχειρίδιο που είχε σκοτώσει τον Καίσαρα. Από τους υπόλοιπους δολοφόνους κανείς δεν επέζησε περισσότερο από τρία χρόνια και κανείς δεν πέθανε από φυσικό θάνατο. Μερικοί πνίγηκαν στη θάλασσα, άλλοι σκοτώθηκαν σε μάχες και άλλοι αυτοκτόνησαν με τα ίδια εκείνα μαχαίρια που δολοφόνησαν τον Καίσαρα.
Αρα, μηδένα προ του τέλους μακάριζε, και για καλό και για κακό ας προσέξουμε και εμείς τις ημέρες του Μαρτίου, που έρχονται πλησίστιες σε λίγο! Οψόμεθα, γιατί έσεται ήμαρ…