Κύριε διευθυντά
Εφυγε προ ημερών από τη ζωή ο καθηγητής της Χειρουργικής Θεόφιλος Ρόζενμπεργκ, συνάδελφος, συμφοιτητής και φίλος. Ο αείμνηστος Θ. Ρόζενμπεργκ συνδύαζε μερικές ξεχωριστές ιδιότητες: ιατρική ικανότητα ου την τυχούσαν (έφερε τη λαπαροσκοπική χειρουργική στην Ελλάδα), άμεμπτο ήθος, αφιλοχρηματία, ανιδιοτέλεια, και αποτελεσματικότητα σε μία διαρκή προσφορά στους ελαχίστους των αδελφών μας. Εφυγε ίσως από την Ιατρική με λιγότερα από όσα είχε όταν άρχισε – σχεδόν απίστευτο στον καιρό μας, μα όμως πραγματικό. Πολύγλωσσος, κοσμοπολίτης, sophisticated, και παράλληλα σεμνός και ευπρεπής. Ιδρυσε το ελληνικό τμήμα των Γιατρών του Κόσμου και το πολύ επιτυχημένο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Διεθνών Κρίσεων που διηύθυνε ώς την αποχώρησή του από το ΕΚΠΑ. Δίδαξε εκατοντάδες γιατρούς στην Ελλάδα, στην Αιθιοπία και στην Τανζανία. Ιδρυσε νοσοκομεία στον Καύκασο και στην Ανω Αίγυπτο. Χειρούργησε αφιλοκερδώς σε τόσες χώρες, παντού όπου υπήρξε πιεστική ανάγκη από μια απρόσμενη καταστροφή. Η ομογένεια της Αμερικής καμάρωσε το έργο του στην πρώτη σελίδα των New York Times, όταν αναφέρθηκαν στην ιατρική βοήθεια που παρέσχε στην κατεστραμμένη από τυφώνα Αϊτή. Συνέχισε επάξια την παράδοση ιατρικής προσφοράς του χειρουργού πατέρα του, που πέθανε νέος στα Χανιά, και του παππού του, πτυχιούχου της Ιατρικής Σχολής Κωσταντινουπόλεως που παντρεύτηκε τη γιαγιά του στην Προύσα, και όταν ήρθαν στην Ελλάδα άσκησε ιατρική στη Δραπετσώνα, όπου θεράπευε τους φτωχούς συνήθως δωρεάν.
Κλείνω με μια ανάμνηση από τα φοιτητικά μας χρόνια – το «εξ όνυχος τον λέοντα». Τη δεύτερη φορά που πήγαμε στο Ορφανοτροφείο Αθηνών, στο πλαίσιο της εκπαίδευσής μας στην παιδιατρική, ο Θεόφιλος, μόνος από όλους μας, ήρθε με μια τσάντα παιχνιδιών γι’ αυτά τα παιδάκια (που μας φώναζαν «πατέρα, πατέρα!» όταν μπαίναμε στον θάλαμο και ράγιζαν τις καρδιές μας) και τους τα μοίρασε αθόρυβα, σχεδόν κρυπτόμενος από εμάς τους υπόλοιπους. Χωρίς να το επιδιώκει, έδωσε σιωπηλά ένα μάθημα ανθρωπιάς και υψηλού ήθους. Ολοι μας πήγαμε με δώρα την επόμενη και κάθε επόμενη φορά, και βλέπαμε πλέον αυτά τα παιδιά «με τον τρόπο του Θεόφιλου».
Οι φίλοι του (και είμαι βέβαιος και οι ασθενείς του) τον θυμόμαστε με αγάπη και σεβασμό γι’ αυτό που ήταν και γι’ αυτό που έπραξε.