Κύριε διευθυντά
Οι ωμές δολοφονίες του Κουφοντίνα στο όνομα της υποτιθέμενης ιδεολογίας του (χωρίς τον ελάχιστο προβληματισμό ως προς τις καταστρεπτικές συνέπειες που θα ακολουθούσαν αν όλοι οι πολίτες έκαναν το ίδιο) τείνουν να αντιμετωπίζονται σήμερα, στην υποθετική περίπτωση του θανάτου του από ασιτία, εκτός άλλων, με μια μονοσήμαντη προσήλωση στο γράμμα του νόμου και της ισονομίας. Και ο μεν Κουφοντίνας μπορεί να επιδιώκει να φανεί πως πεθαίνει πιστός στη φλόγα της πίστης του και έτσι να καθιερωθεί ως «μάρτυρας», πιθανώς όχι μόνο στον στενό κύκλο των ομοϊδεατών του. Η κυβέρνηση όμως και όσοι άλλοι κατοχυρώνονται στο γράμμα ενός ακραίου θετικισμού του δικαίου, τι επιδιώκουν;
Παρά το αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στις δύο διαφορετικές περιπτώσεις, η μονοσήμαντη εμμονή στο γράμμα του νόμου, ανεξάρτητα από τα καταστρεπτικά αποτελέσματα που μπορεί να προκύψουν αν η απεργία πείνας φθάσει στα άκρα, με τη συνέχιση της στάσης αυτής πλησιάζει επίσης, έστω μέχρι ένα σημείο, στη μονόπλευρη ηθική των δογματικών πεποιθήσεων και ενός άκαμπτου φρονήματος. Στην περίπτωση αυτή δεν υπολογίζεται ψύχραιμα και υπεύθυνα ότι η μονοδιάστατη εμμονή στο άκαμπτο θετικό δίκαιο μας μεταφέρει δεκαετίες πίσω, με αναζωπύρωση των ιδεολογικών συγκρούσεων, τις οποίες έχουμε σήμερα αρκετά ξεπεράσει, καθώς και αποπροσανατολισμό από τα πραγματικά και καυτά κοινωνικοοικονομικά και άλλα πολιτικά προβλήματα.
Σύμφωνα με τον Hans Kelsen, προϋπόθεση για την εγκυρότητα του δικαίου είναι η αποτελεσματικότητά του και όχι η ισχύς του εν ονόματι της ίδιας της ισχύος του.