Κύριε διευθυντά
Στην «Καθημερινή» της Τρίτης 16 Φεβρουαρίου 2021 δημοσιεύθηκε άρθρο της κ. Κέλλυς Πολυχρονίου, για τη φωνή του Καβάφη την εποχή του κορωνοϊού (sic).
Συμφωνώ με την άποψή της πως οι πραγματικοί ήρωες σε αυτήν την κρίση είναι οι γιατροί, οι νοσηλευτές, και οι άλλοι υγειονομικοί· αυτοί οι άνθρωποι βάζουν άδηλα σε κίνδυνο την υγεία τους, για να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους.
Κατά τα άλλα, το άρθρο της είναι κενό περιεχομένου. Ούτε κατονομάζει τους μέτριους ηγέτες –τους οποίους σκιαγραφεί– ούτε προσθέτει συμβουλές για την αντιμετώπιση της κρίσης, αποδοτικότερες αυτών που παίρνει η τωρινή κυβέρνηση.
Αρα, φαντάζομαι, δεν είναι μόνον φίλη της ποίησης του Καβάφη, αλλά και της δημοσιοϋπαλληλικής θέσης του στην πραγματική ζωή.
Εχουμε δει πως η ασφάλεια της ακαδημαϊκής στέγης δημιουργεί την αίσθηση σε κάποιους πανεπιστημιακούς πως η κοινωνία και ο κόσμος είναι κεφάλαιο κάποιου συγγράμματος. Γνωστές περιπτώσεις είναι του Γιάνη (sic) Βαρουφάκη, του Ευκλείδη Τσακαλώτου, των στελεχών του ΚΚΕ, και άλλων επικίνδυνων ονειροπόλων. Σίγουρα είναι ωραία η θέα από τα έδρανα του Πανεπιστημίου της Βοστώνης. Αλλά ακόμα πιο ωραία (με την αξιακή έννοια της λέξεως) είναι η ρεαλιστική αντιμετώπιση προβλημάτων. Ας έρθει, λοιπόν, στην Ελλάδα να αναλάβει την επίλυση κάποιων εξ αυτών.