Κύριε διευθυντά
Εχουμε διανύσει παραπάνω από ενάμιση χρόνο που έχει έρθει η νέα κυβέρνηση, και όλος ο κόσμος περίμενε οι πολυπόθητες επενδύσεις, όπως είχαν προεξαγγελθεί στις προεκλογικές υποσχέσεις, να αρχίσουν να υλοποιούνται. Επίσης, στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης για τις ιδιωτικές επενδύσεις ακούσαμε ότι: «Τα γραφειοκρατικά εμπόδια που καθηλώνουν τις ιδιωτικές επενδύσεις θα σαρωθούν».
Επενδύσεις βέβαια δεν είναι μόνο το Ελληνικό και μια-δυο άλλες που υποβοηθήθηκαν από την κυβέρνηση. Επενδύσεις είναι και η παραγωγή προϊόντων τεχνολογίας και κάτι ακόμα πιο εύκολο για την Ελλάδα, η συναρμολόγηση αυτών. Η παραγωγή έστω μικρής κλίμακας προϊόντων, επίσης η παραγωγή από μικρομεσαίες επιχειρήσεις (ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας).
Πού θα μπορούσε αυτό να γίνει; Μα κάπου κοντά σε λιμάνι. Υπάρχει αυτός ο χώρος; Υπάρχει. Πού βρίσκεται;
Στον Ασπρόπυργο και στα περίχωρα. Στο μεγαλύτερο διακομετακομιστικό κέντρο της Αττικής και της Ελλάδας. Εκεί λοιπόν, στον Ασπρόπυργο, στο μεγαλύτερο κομμάτι της λεωφόρου ΝΑΤΟ, η χρήση γης εξακολουθεί να είναι ΑΓΡΟΤΙΚΗ. Τι σημαίνει αυτό; Οτι μια επιχείρηση που θέλει να εγκατασταθεί εκεί, δεν μπορεί να πάρει κανένα χαρτί για να προχωρήσει οτιδήποτε, δεν λαμβάνει άδεια για τίποτα, δεν μπορεί να εκδώσει κανένα πιστοποιητικό από καμία υπηρεσία και δημόσιο φορέα.
Πρακτικά, δηλαδή, καμία επιχείρηση δεν θα προβεί σε κάποια επένδυση. Θα πρέπει να αλλάξουν πράγματα από τη βάση τους, ξεκινώντας από τις χρήσεις γης. Αυτό, όποιος το πετύχει, θα τον μνημονεύουν για τα επόμενα πενήντα με εκατό χρόνια. Αναμένουμε.