Κύριε διευθυντά
Ο κ. Στέφανος Μάνος είναι ένας διακεκριμένος πολιτικός εγνωσμένου ήθους που δεν δίστασε, αρκετές φορές, να θυσιάσει την πολιτική του καριέρα μη συμβιβάζοντας τις αρχές του στο όνομα κάποιας εφήμερης ωφελιμότητας.
Η αρθρογραφία του σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα περιστρέφεται περί την οικονομία. Φαντάζομαι, από την αγωνία του, να δει αυτόν τον τόπο να στέκεται επάξια στο όλο και πιο ανταγωνιστικό διεθνές περιβάλλον.
Μάθαμε λοιπόν «ότι δει δε χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν έστι γενέσθαι των δεόντων». Ποια είναι τα δέοντα κατά τον κ. Μάνο; Δεν έχουμε ακούσει. Επιτρέψτε μου την έκφραση ότι ίσως βλέπουμε μία «θρησκειοποίηση» της οικονομίας. Εναν αυτοσκοπό χωρίς κάποιο όραμα.
Παρενθετικά δηλώνω ότι δεν καταλαβαίνω γιατί να θέλουμε να φτιάξουμε περισσότερες ντομάτες με την ολλανδική μέθοδο (που δεν τρώγονται) και να μην επικεντρωθούμε στην τυποποίηση της κατά πολύ ανώτερης ποιοτικά ελληνικής ντομάτας, στοχεύοντας η τιμή της να είναι τέτοια ώστε να μην υστερούμε ως προς το εισόδημα. Το αντιπαρέρχομαι ως δευτερεύον.
Ποια είναι η γνώμη του, π.χ., για την ανάγκη καίριας γλωσσικής κατάρτισης; Τη θεωρεί κορυφαία προτεραιότητα ή όχι;
Φαντάζομαι ότι αν ανησυχούσε θα διεύρυνε τον σκοπό της ομάδας που θα στέλναμε στο Ισραήλ. Γιατί εκτός από τη στρεμματική απόδοση θα έδινε οδηγίες να καταλάβουμε γιατί αυτός ο αρχαίος σαν και εμάς λαός έχει επίσημη γλώσσα του κράτους του τον αρχαιότερο γλωσσικό της τύπο.
Θα συμφωνούσε ο κ. Μάνος να κάναμε επίσημη γλώσσα του κράτους μας την ομηρική ή θα έβαζε τα γέλια σε μια τέτοια πρόταση; Θα επανέφερε το πολυτονικό ή θα το έβρισκε πολύ δαπανηρό;
Θα συμφωνούσε από την επόμενη ΕΣΣΟ να στρατεύονται και οι κόρες μας ώστε αγόρια και κορίτσια μαζί να εκπαιδεύονται στο ύψιστο χρέος προστασίας της πατρίδος μας;
Θα καταργούσε τους νόμους που στο όνομα του οικονομικού ορθολογισμού και των οικονομιών κλίμακος εξαφάνισαν το κύτταρο που διατηρούσε ιστορικά ζωντανό επί αιώνες τον Ελληνισμό;
Την κοινότητα.
Συνοψίζω σε ένα ερώτημα για να μη σας κουράζω. Θα ήθελε ο κ. Μάνος να διασφαλίσουμε την ευζωία των κατοίκων –των όποιων κατοίκων– αυτού του τόπου ή τη συνέχεια του Ελληνισμού ως ιστορικής πραγματικότητας; Εάν η απάντηση είναι καταφατική στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης είμαι υποχρεωμένος να θυμίσω τη ρήση του Αριστοτέλη, διατυπωμένη στη μητρική του γλώσσα, τα Μακεδονικά: «Το ζητείν απανταχού το χρήσιμον ήκιστα αρμόζει τοις μεγαλοψύχοις και ελευθερίοις».