Κύριε διευθυντά
Εκκληση κάνω με την επιστολή μου αυτή προς τα ΜΜΕ να σταματήσουν τον διασυρμό των συνανθρώπων. Τα εγκλήματα μπορεί να είναι αποτρόπαια αλλά και ο διασυρμός είναι έγκλημα κατά της κοινωνίας. Δεν αφορά μόνο αυτόν τούτον τον εγκληματία αλλά και όλο τον κοινωνικό του ιστό, ακόμη και εκείνους… που τυχαία ήρθαν σε στιγμιαία επικοινωνία μαζί του. Η καταιγιστική δύναμη των ΜΜΕ συμπαρασύρει τώρα και πολλούς, που θέλουν να ηρωοποιηθούν, να προσθέτουν στον κρατήρα της Αίτνας και μια χούφτα κάρβουνα από το μαγκάλι της δικής τους περιπέτειας, με αποτέλεσμα να γίνεται ένα κομφούζιο. Να αισθάνεσαι ότι οι πάντες γύρω σου απειλούν εσένα, τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου, ότι κινδυνεύουν στο σχολείο, στα γυμναστήρια, στην εργασία τους, σε μια απλή επίσκεψη ή συναναστροφή με τον συνάνθρωπό τους.
Ως ιατρός έχω υποχρέωση να τονίσω ότι οι εγκληματίες αυτοί είναι άτομα ψυχοπαθολογικά, και ως εκ τούτου άκρως επικίνδυνα. Ο κακός, όσο και αν φαίνεται περίεργο, έχει και τον δικό του κώδικα ηθικής στον περιορισμένο του χώρο, ενώ ο ψυχοπαθής όχι. Το πάθος του «δεν πατώνει», είναι συνεχές και ατέρμον, χωρίς διακρίσεις, χωρίς επιλογές. Ο ψυχοπαθής χρειάζεται θεραπεία. Η τιμωρία έρχεται ως επακόλουθο της μη θεραπείας του, για την οποία έχουν ευθύνη και άλλοι εκτός από αυτόν. Και η τιμωρία δεν γίνεται «προς εκδίκησιν» αλλά «προς προάσπισιν» των λοιπών.
Δεν μπορεί λοιπόν να σεμνύνεται μία κοινωνία ότι δρα σωστά με το να διασύρει καθημερινά, και με όλα τα μέσα που διαθέτει, ένα μέλος της. Ο διασυρμός στις μέρες μας δεν γίνεται ενώπιον των θεατών ενός Κολοσσαίου ή μιας γκιλοτίνας, τώρα γίνεται πανελλαδικά και με παγκόσμιες προεκτάσεις. Καλά ο εγκληματίας, οι λοιποί δικοί του, οι φίλοι του, οι γνωστοί του, πού να κρυφτούν; Από ποια σήραγγα να βγαίνουν κρυφά για να ψωνίσουν; Ποια μάσκα να φορούν για να μην αναγνωρίζονται; Εχουμε το δικαίωμα να βλάψουμε τόσους και τόσους αθώους που έτυχε να βρίσκονται δίπλα σε έναν ένοχο;
Κρινόμενο το γεγονός από πλευράς της άκρας ηθικής δεοντολογίας παρουσιάζει την εξής ανακολουθία: Η κοινωνία μας έχει καταργήσει τη θανατική ποινή. Ο ακραίος, συνεχής και ανηλεής διασυρμός όμως ενός ατόμου τον εξωθεί συχνά σε αυτοκτονία. Μόνο έτσι μπορεί να λυτρωθεί ή να απαλλαγεί από το βαρύτατο κοινωνικό φορτίο. Ωστε δεν τον καταδικάζουμε σε θάνατο αλλά τον εξωθούμε προς αυτόν έμμεσα. Δεν τον καταδικάζουμε σε θάνατο αλλά τον σκοτώνουμε καθημερινά. Με λίγα λόγια, ο ακραίος διασυρμός είναι χειρότερος και από τον θάνατο.
Δεν έχω ξεχάσει το περιστατικό που έζησα μικρός. Ενα πρωινό είδα τη γάτα μας να παίζει με ένα ποντικάκι προτού το φάει. Βγήκα έξω, έπαιξα, και το μεσημέρι είδα το ποντικάκι ακόμη ζωντανό στο στόμα της γάτας να το βασανίζει. Το απόγευμα, όταν μαζεύτηκα στο σπίτι, το ποντικάκι ήταν ακόμα ζωντανό. Δεν είχε κουραστεί η γάτα μας να το βασανίζει, προτού το φάει. Και τι δεν θα έδινα να μπορούσα στη γλώσσα της να της μιλήσω και να της πω: φά’ το επιτέλους! Αυτό όμως μπορώ τώρα να το πω στους συνανθρώπους μου. Μιλάμε την ίδια γλώσσα.