Κύριε διευθυντά
Ο συντάκτης σας κ. Γιώργος Λιάλιος με το άρθρο του στις 25.02.2021 εξακολουθεί να μεροληπτεί υπέρ των απόψεων των Δασολόγων και των περιβαλλοντικών οργανώσεων, αγνοώντας επιδεικτικά το δασικό πρόβλημα, που δεν έχει δημιουργηθεί από τους Δασικούς Χάρτες, οι οποίοι όμως είναι συνέπεια του.
Το πρόβλημα αυτό είναι ο λανθασμένος καθορισμός της έννοιας της Δασικής Έκτασης, που βέβαια επεβλήθηκε από το συνταγματικό δικαστήριο, το οποίο όμως ήταν παραπληροφορημένο για την μικρή έκταση των Ελληνικών Δασών και για τη ραγδαία εξαφάνιση τους. Έννοια που παρέχει την ευχέρεια στις δασικές υπηρεσίες να χαρακτηρίζουν, χωρίς καμία δέσμευση, την οιαδήποτε έκταση ως δασική.
Συνεχίζει όμως ο συντάκτης σας να αγνοεί αυτό το πρόβλημα και σήμερα, που από τη χαρτογράφηση της δασοκάλυψης στην οποία προέβη η Ε.Ε. για όλα τα Κράτη της αποδείχτηκε, ότι τα Δάση της Ελλάδας καταλαμβάνουν το 50,0% της επιφάνειας της ( που είναι μεγαλύτερο κατά 50,0% από τον μέσο όρο δασοκάλυψης της Ε.Ε. ) ενώ οι Ελληνικοί Δασικοί Χάρτες τα έχουν προσδιορίσει σε 73% ( περιλαμβάνουν και τις χορτολιβαδικές εκτάσεις, που άλλωστε δεν υπερβαίνουν το 1% ).
Αποδέχεται ακόμη, με το άρθρο του, τις απόψεις που εκφράζουν οι Δασολόγοι και ως προς το ιδιοκτησιακό, αλλά και ως προς την έκταση που οι δασικοί χάρτες προσδιορίζουν ως δάσος, όπως πχ. στην Κρήτη, σε αντίθεση με την πραγματική έκταση που αυτοί προσδιορίζουν.
Μικρό παράδειγμα αποτελεί η δασοκάλυψη του νομού Λασιθίου, που είναι 80%, έναντι του ποσοστού 49,6%+12,5%=62,1%, με το οποίο πληροφορεί τους αναγνώστες της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, αποδεχόμενος τις απόψεις της δασικής υπηρεσίας.
Σε ότι αφορά το ιδιοκτησιακό όφειλε ο κ. Λιάλιος να γνωρίζει, ότι ο Άρειος Πάγος δεν δέχεται ως απόδειξη της ιδιοκτησίας των δασικών εκτάσεων, τα επίσημα και μεταγεγραμμένα συμβόλαια, που αφορούν τις δασικές εκτάσεις ούτε για την Κρήτη ούτε για τις Κυκλάδες τις οποίες ο δασικός νόμος εξαιρεί από την εφαρμογή του, αλλά απαιτεί το Σουλτανικό Συμβόλαιο ( Ταπί )!
Ήδη η δασική υπηρεσία της Σύρου έχει εγγράψει στο Κτηματολόγιο ως ιδιοκτησία του Δημοσίου χορτολιβαδική έκταση 600 στρεμμάτων ( με πλήρη σειρά μεταγραμμένων συμβολαίων, που αρχίζει απ΄ το 1860) και αρνείται να χορηγήσει άδεια για την αλλαγή της χρήσης της.
Αλλαγή την οποία επιτρέπει ο νόμος στις περιπτώσεις που έχει αποδειχτεί η ιδιοκτησία τους.
Έτσι ώστε να μην μένει καμία αμφιβολία για την ψευδή διαβεβαίωση της Δασικής υπηρεσίας ότι ο χαρακτηρισμό μιας έκτασης ως δασικής δεν έχει σχέση με το ιδιοκτησιακό της, την οποία μεταφέρει στους αναγνώστες της Καθημερινής ο κ. Λιάλιος.
Σε ότι όμως αφορά τους ιδιοκτήτες που δεν έχουν συμβόλαια, για τους οποίους αποδέχεται ο κ. Λιάλιος τις απόψεις της δασικής υπηρεσίας, όφειλε να γνωρίζει ότι όσες οικογένειες δεν πούλησαν ποτέ την περιουσία που κατείχαν από την Τουρκοκρατία και στη συνέχεια της, δεν έχουν συμβόλαια. Για να μην κάνει λάθος, τον πληροφορούμε ότι επί της οδού Σπύρου Λούη στο Μαρούσι, απέναντι απ΄ το Ολυμπιακό Στάδιο, υπάρχει οικόπεδο 3.000 τ.μ. χωρίς τίτλους, παρά μόνο μια διαθήκη του 1957 από πατέρα σε γιό, το οποίο η Κτηματική Υπηρεσία το αγόρασε 600.000.000 δρχ, την εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων. Όπως υπάρχουν και πάμπολλα αστικά ακίνητα στο Μαρούσι, αλλά σε όλη την Ελλάδα που δεν έχουν συμβόλαια.
Όφειλε ακόμη να γνωρίζει ο κ. Λιάλιος ότι το Ελληνικό Κράτος είχε παραχωρήσει στους Έλληνες το δικαίωμα να αναγνωρίζουν την ιδιοκτησία τους με χρησικτησία για τα Δάση από το 1885 έως το 1915 και όχι για τη λοιπή περιουσία τους, αγροτική και μη, που αναγνωρίζονταν ακόμη και μέχρι σήμερα με τους τρόπους, που καθορίζει ο Αστικός Κώδικας και όχι ο δασικός νόμος, για τον οποίο οφείλουμε και πρέπει να το πούμε ότι είναι δημιούργημα των δασολόγων, στην προφανή επιδίωξή τους για την απόκτηση αρμοδιοτήτων. Η διάταξη όμως αυτή αποδεικνύει ότι οι κάτοχοι αγροτικής περιουσίας που δεν ήταν δάσος δεν είχαν ανάγκη να προστρέξουν στα δικαστήρια για την αναγνώρισή της.
Θα έπρεπε ακόμη ο κ. Λιάλιος να προσέξει ότι, παραπαίει να αποφαίνονται οι Δασολόγοι επί του ιδιοκτησιακού, σαν να έχουν τις κατάλληλες νομικές γνώσεις δίκειν αεροπαγιτών.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα είναι το Δασικό, αμέσως μετά το πρόβλημα της ΆΜΥΝΑΣ, το οποίο άλλωστε συναρτάται με Δασικό πρόβλημα. Τούτο διότι το δασικό ζήτημα απαγορεύει την Ανάπτυξη της Οικονομίας και καθιστά τους δασολόγους ως μόνους αρμόδιους να εγκρίνουν, χωρίς κανέναν έλεγχο και χωρίς καμία δικαστική προστασία για τους πολίτες, κάθε ΕΠΕΝΣΥΣΗ, που πρέπει να γίνει σε όλη την επιφάνεια του 73% που χαρακτηρίζουν Δάσος. Τις συνέπειες των οποίων γνωρίζουν, πλέον όλοι οι Έλληνες.
Αυτός είναι λόγος για τον οποίο αγωνίζονται οι Δασολόγοι. Δηλαδή για το πάπλωμα. Για το πάπλωμα που δεν είναι άλλο από την πλειοψηφία την οποία κατείχαν στις επιτροπές χαρακτηρισμού της χλωρίδας και στις επιτροπές εξέτασης των εντάσεων κατά των Δασικών Χαρτών, την οποία ανέτρεψαν οι τροποποιήσεις Χατζηδάκη.
Αυτό είναι που επιζητούν οι δασολόγοι, με την προσφυγή τους κατά του νόμου 4685/2020, που όπως φαίνεται υποστηρίζει ο κ. Λιάλιος.
Να παραμείνει δηλαδή το 73% της Ελλάδας ΔΑΣΟΣ και στην απόλυτη, ανεξέλεγκτη και αυθαίρετη αρμοδιότητά τους, ώστε να αποφασίζουν οι Δασολόγοι πρώτοι απ΄ όλους και καθοριστικά για την αδειοδότηση της οποιαδήποτε ΕΠΕΝΔΥΣΗΣ.
Δηλαδή αν δεν εγκρίνει ο Δασάρχης την αδειοδότηση μιάς ΕΠΕΝΔΥΣΗΣ, ο πολίτης δεν έχει το δικαίωμα να ζητήσει την εξέταση της ούτε απ΄ τη διοικητική ιεραρχία, ούτε από τα Δικαιοσύνη !
Τέτοια προνόμια ούτε οι Μανδαρίνοι της Κίνας δεν είχαν ονειρευτεί !
Προφανώς και αντιλαμβανόμαστε τις περιβαλλοντικές ανησυχίες του καθενός, όπως και του συντάκτη σας.
Αυτές όμως δεν πρέπει να απομακρύνουν την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ από την πολύτιμη αντικειμενικότατά της και σωστή ειδησιογραφία της.