Κύριε διευθυντά
Ανήκω στη γενιά των σημερινών τριαντάρηδων και φέτος συμπληρώνω επτά χρόνια απουσίας από την Ελλάδα για τις μεταπτυχιακές σπουδές μου. Δεν έπαψα όμως να παρακολουθώ στενά τα όσα συμβαίνουν εντός των συνόρων παλεύοντας να σκιαγραφήσω το προφίλ της χώρας στην οποία ίσως επιστρέψω κάποια μέρα. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών και το μίσος που ποτίζει τις συζητήσεις των συνομηλίκων μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με έκαναν να γράψω αυτή την επιστολή.
Στη χώρα μας οι άνθρωποι κουβαλούν αιώνες τώρα το γονίδιο του εμφυλίου. Οι λιγοστές γνώσεις μου πάνω στην εξελικτική βιολογία με κάνουν να σκέφτομαι πως την ανθεκτικότητα του συγκεκριμένου γονιδίου στον χρόνο θα τη ζήλευαν όλα τα διπλανά γονίδια που φοβούνται μην τυχόν μια μέρα τα καταπιεί η ανάγκη του είδους μας για προσαρμοστικότητα και κατ’ επέκταση για επιβίωση, όπως τη διατύπωσε κάποτε ο Δαρβίνος. Οχι, αυτό δεν είναι σαν τα άλλα, δεν φαίνεται να πολυσκοτίζεται για πιθανές μεταλλάξεις και θεωρίες εξέλιξης. Αυτό αντέχει. Αντεξε πελοποννησιακούς πολέμους, εθνικούς διχασμούς και εμφυλίους, διαμάχες βενιζελικών και αντιβενιζελικών, μπλε και πράσινων, κίτρινων και κόκκινων κ.λπ.
Με περισσή χάρη και φροντίδα το κουβαλήσαμε έως το σήμερα και τώρα ετοιμαζόμαστε και πάλι να το αφήσουμε ελεύθερο και ανενόχλητο να ξαναεκφραστεί μετά πολλά χρόνια βαθιάς οικονομικής κρίσης, έπειτα από 12 μήνες πανδημίας και πολλές εβδομάδες αποκαλύψεων χρόνιας κακοποίησης στον χώρο της τέχνης και όχι μόνο. Οπως μόνο εμείς ξέρουμε, θα βάλουμε μπρος την εθνική πατέντα αιώνων που διαλύει κάθε ατομική ευθύνη και οπλίζει τα χέρια κατά του απέναντι (αυτού που δεν είναι με εμάς αλλά με τους άλλους, πράγμα ασυγχώρητο εδώ που τα λέμε σε μια καθωσπρέπει δημοκρατία). Κι όλα αυτά μπροστά στα μάτια μιας γενιάς νεότερης από τη δική μας, η οποία, τις λιγοστές ώρες που δεν στέκεται εξαρτημένη αγκαλιά με κάποιο τάμπλετ, ίσως μας παρακολουθεί και σπεύσει με τη σειρά της να μας μιμηθεί.
Στη χώρα μας τα χέρια σήμερα αρνούνται επίμονα να χρησιμοποιηθούν για να σηκώσουν ένα σκουπίδι απ’ τον δρόμο, να ομορφύνουν μια πόλη, να γίνουν δότες σε μια αιμοληψία που θα σώσει μια ζωή… Αυτές τις μέρες παραβγαίνουν πολλά στο μέτρημα τα χέρια που προτιμούν να καταστρέψουν μια ζωή παρά να τη σώσουν. Εχει χαθεί πλέον το μέτρημα… σε μίσος και σε χέρια που το υπηρετούν. Στη χώρα μας οι άνθρωποι βαδίζουν αιώνες τώρα κουρασμένοι πάνω στη χιλιοπερπατημένη οδό του διχασμού. Κι ακόμη δεν τόλμησαν να κόψουν δρόμο. Ποιος ξέρει; Μάλλον είμαστε πολύ μικροί και πολύ περαστικοί για να διαφέρουμε από τους προηγούμενους… Εμπρός λοιπόν παιδιά, πάμε να φαγωθούμε μεταξύ μας! Μην τυχόν και λείψει κανείς… για ένα γονίδιο, ρε γαμώτο…