Κύριε διευθυντά
H Αριστερά παγκοσμίως έχει ταυτιστεί στο υποσυνείδητο των περισσότερων με δύο αντικρουόμενα στοιχεία: 1. Ελπίδα για μια δίκαιη κοινωνία. 2. Δίωξη και κατατρεγμός κάθε αντίθετης φωνής.
Η μαύρη βίβλος του κομμουνισμού που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις, κατέγραψε το δεύτερο. Στάλιν, Μάο, Πολ Ποτ. Ποιος σκότωσε, αναλογικά με τον πληθυσμό της χώρας του, τους περισσότερους αντιφρονούντες.
Ωστόσο υπήρξαν αναμφισβήτητα δύο φωτεινές εξαιρέσεις στην παγκόσμια ιστορία, όπου η Αριστερά θριάμβευσε στη συνείδηση κάθε ελεύθερου ανθρώπου, έχοντας όμως τραγική κατάληξη. Η περίπτωση της Χιλής του Σαλβαδόρ Αλιέντε και εκείνη της Ανοιξης της Πράγας του Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ. Σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία. Αυτό δεν έγινε ανεκτό από τις υπερδυνάμεις. Νίξον και Μπρέζνιεφ αντίστοιχα, ανησύχησαν σφόδρα ότι οι δύο αυτοί ηγέτες χάλαγαν την πιάτσα των υποτακτικών εντολοδόχων τους. Κι έδωσαν έμμεσα το σινιάλο στα τανκς να καταπνίξουν εν τη γενέσει της την υπεράνθρωπη προσπάθεια που κατέβαλαν για να ανοίξουν έναν διαφορετικό δρόμο με ανθρωπιά και ευαισθησία. Η μεγάλη λαϊκή υποστήριξη της οποίας έτυχαν, τόσο η Λαϊκή Ενότητα του Αλιέντε, όσο και η φιλελευθεροποίηση του Ντούμπτσεκ, έπρεπε να ισοπεδωθεί οριστικά. Απόδειξη οι διώξεις, οι εξαφανίσεις, τα βασανιστήρια από τα αυταρχικά καθεστώτα που ακολούθησαν. Η τιμή της αληθινής Αριστεράς όμως παρέμεινε αλώβητη και διαχρονικά μεγαλειώδης. Χάρη σ’ έναν αυτόχειρα μαρξιστή Χιλιανό πρόεδρο και σε έναν αυτοεξόριστο στο ξερονήσι της πολύχρονης σιωπής του, Τσεχοσλοβάκο κομμουνιστή ηγέτη.