Κύριε διευθυντά
Μερικές καίριες επισημάνσεις είναι αναγκαίες στο ρεπορτάζ που δημοσίευσε η «Καθημερινή» στις 27 Φεβρουαρίου για τη βίλα Δρακοπούλου. Στο δημοσίευμα δεν υπάρχει καμία αναφορά στο πώς σε χρόνο μηδέν έγινε ένας μεγάλος πνεύμονας πρασίνου, προσιτός στους κατοίκους των Πατησίων.
Ηταν η πρώτη από τις παρεμβάσεις που αποφάσισε ο τότε δήμαρχος Μιλτιάδης Εβερτ προκειμένου η Αθήνα να αποκτήσει κοινόχρηστους χώρους πρασίνου στις λίγες αδόμητες εκτάσεις που είχαν απομείνει. Τη λογική αυτών των παρεμβάσεων ακολούθησαν πολλές σε διάφορες συνοικίες της πρωτεύουσας – ήταν ότι έπρεπε να ξεπεράσουμε τη μέχρι τότε πρακτική του δήμου στο θέμα αυτό. Μία πρακτική που περιοριζόταν στην τοποθέτηση των αλήστου μνήμης πινακίδων «χώρος για απαλλοτρίωση», χωρίς οποιαδήποτε περαιτέρω ενέργεια σε βάθος χρόνου. Μία πρακτική που οδηγούσε ουσιαστικά στην πλήρη αδρανοποίηση της αυτοδιοίκησης. Η συνδυασμένη επέμβαση του δήμου, διάρκειας 3 ημερών, στον συγκεκριμένο χώρο (Παρασκευή 19 Αυγούστου – Κυριακή 21 Αυγούστου 1988) έδωσε με στοχευμένες παρεμβάσεις (γκρέμισμα μαντρότοιχων, περίφραξη διατηρητέων κτιρίων, περιποίηση και εμπλουτισμός πρασίνου, δίκτυο μονοπατιών, καθιστικά, ηλεκτροφωτισμός κ.λπ.) έναν μοναδικό πνεύμονα στην περιοχή. Οι πρώτες εντυπώσεις από την επέμβαση περιγράφονται σε ρεπορτάζ της «Καθημερινής» στις 20 Αυγούστου 1988 με τίτλο «Μεταμόρφωση σε 4 ημέρες!» Σημειωτέον ότι ο δήμος αμέσως μετά προχώρησε και στην πεζοδρόμηση της Λάμπρου Πορφύρα, της οδού που εφάπτεται στη βίλα Δρακοπούλου, προκειμένου να αναπτυχθεί περαιτέρω ο κοινόχρηστος αυτός χώρος.
Ως δήμαρχος Αθηναίων (1992-1994) κάλεσα επανειλημμένως όλους τους ιδιοκτήτες χώρων στους οποίους είχαν γίνει παρεμβάσεις παρόμοιες με εκείνες της βίλας Δρακοπούλου να αποζημιωθούν βάσει της αντικειμενικής αξίας τους. Η τότε διοίκηση του ΕΕΣ δεν αποδέχθηκε μια τέτοια επίλυση, σε αντίθεση λ.χ. με την τότε διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας, με την οποία προχωρήσαμε σε υπογραφή σχετικής συμφωνίας και αποκτήθηκε από τον δήμο η μεγάλη έκταση του παλαιού εργοστασίου Κλωναρίδη – Φιξ της οδού Πατησίων.
Δυστυχώς, στα χρόνια που ακολούθησαν ο χώρος πρασίνου που διαμορφώθηκε δεν έτυχε πάντοτε του αναγκαίου ενδιαφέροντος, με αποτέλεσμα κατά περιόδους να παρουσιάζει εικόνα εγκατάλειψης. Η πρόσφατη κατάρρευση ας δώσει το έναυσμα αναγέννησης αυτού του πνεύμονα πρασίνου, 32 χρόνια μετά τη δημιουργία του.