Κύριε διευθυντά
Θα ήθελα να καταθέσω μερικές σκέψεις, με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του Σύρου Χαμπίμπ Λαβάντ, του μεγάλου πρεσβευτή της ελληνικής γλώσσας στη Μέση Ανατολή, με κέντρο τη σχολή που ίδρυσαν στο περίφημο μοναστήρι του Μπαλαμπάντ μαζί με τον ελληνομαθή Σύρο Ορθόδοξο Μητροπολίτη Χαλεπίου του Πατριαρχείου Αντιοχείας Παύλο Yazigi (που, ως γνωστόν, ήταν το πρώτο θύμα του ISIS). Στη σχολή αυτή φοίτησε πλήθος Αράβων σπουδαστών που λάτρεψε κυριολεκτικά την ελληνική γλώσσα. «Γέννησε την ελληνική γλώσσα στις καρδιές τους».
Παράλληλα ο Λαβάντ, όπως πληροφορηθήκαμε προ καιρού από εκτενή αναφορά της κ. Μαριάννας Κακαουνάκη στην «Καθημερινή», συμμετείχε σε όλες τις δύσκολες ελληνικές αποστολές στο εξωτερικό, όπου χρειαζόταν μετάφραση από τα αραβικά. Ηταν επίσης διαπιστευμένος μεταφραστής της εν Αθήναις συριακής πρεσβείας.
Θα ήθελα να υπενθυμίσω ένα μόνον παράδειγμα της τέλειας ελληνομάθειας αραβόφωνων Σύρων, οι οποίοι κυρίως από τον 8ο μ.Χ. αιώνα μέχρι σήμερα «τρέφουν» πνευματικά τον ελληνικό λαό χωρίς οι περισσότεροι να το γνωρίζουμε. Αναφέρομαι συγκεκριμένα στον μοναχό Ιωάννη Μανσούρ, τον μέγα υμνογράφο και θεολόγο Αγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό (από την ισλαμοκρατούμενη πλέον Δαμασκό), ο οποίος έγραψε και μελοποίησε εκατοντάδες κανόνες, τροπάρια, ιδιόμελα, προσόμοια και πολλά άλλα, όπως οι ιαμβικοί κανόνες των Χριστουγέννων («Εσωσεν λαόν θαυματουργών Δεσπότης…»), των Θεοφανίων, της Πεντηκοστής κ.λπ. Ιδιαίτερα γνωστή είναι η Οκτώηχος, από την οποίαν οι αναστάσιμοι κανόνες στους οκτώ ήχους ψάλλονται διαδοχικά στους Αίνους όλων των Κυριακών του χρόνου, με αποκορύφωμα βέβαια τον υπερ-χαρμόσυνο κανόνα της αναστάσιμης περιόδου («Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί…»).
Οταν σύγχρονοι Αραβες, όπως ο αείμνηστος ορθόδοξος χριστιανός Χαμπίμπ Λαβάντ, εργάσθηκαν και εργάζονται με ενθουσιασμό για τη σπουδή και μελέτη της Αρχαίας και Νέας Ελληνικής Γλώσσας στην άλλοτε ελληνόφωνη (από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου μέχρι την επικράτηση του Ισλάμ) Μέση Ανατολή, πώς να μη θλίβεται κανείς βαθύτατα για το απογοητευτικό γλωσσικό επίπεδο των Ελλήνων μαθητών και φοιτητών, ιδιαίτερα μετά την, προ τεσσαρακονταετίας περίπου, άφρονα κυβερνητική απόφαση κατάργησης, ουσιαστικά, της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών στην παιδεία μας; Μαζί με τη γλώσσα, χάσαμε και άλλα πολύτιμα στοιχεία της ιδιοπροσωπίας μας. Τις τραγικές συνέπειες, που τις διέβλεπαν από τότε κάποιοι «χαρισματικοί» (αλλά στιγματισμένοι από την «προοδευτική» διανόηση) όπως ο Χρήστος Γιανναράς, τις συνειδητοποιούμε πια σήμερα όλοι μας, ψάχνοντας «αγουροξυπνημένοι» να βρούμε τα βαθύτερα αίτια των σημερινών συμφορών της πατρίδας μας. Η υπογράφουσα πάντως παροτρύνει πάντοτε τους φοιτητές να ανεβαίνουν στο αναλόγιο για να εμπεδώνουν βιωματικά τον ανυπέρβλητο πλούτο της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας, αφού μοναδική πλέον Κιβωτός της παραμένει η Εκκλησία, με τους υπέροχους ύμνους πολλών υμνογράφων με κορυφαίο τον μελίρρυτο Αραβα Ιωάννη τον Δαμασκηνό.