Κύριε διευθυντά
Συγκινήθηκα μέχρι δακρύων, διαβάζοντας την επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά, στην «Καθημερινή» της 4ης Απριλίου. Ποιος Ελληνας, κατανοώντας την Ιστορία του, μπορεί να αντικρίσει το 1821, χωρίς να θυμηθεί το 1922; Ξεκίνησαν οι Ελληνες το 1821 για την Αγια-Σοφιά και βρεθήκανε στο 1922… Πού; …Και γιατί; Ποιος έκατσε να κάνει απολογισμό; Η δίκη στου Γουδή έκλεισε το θέμα; Ναι, η επιστήμη της ψυχολογίας αναφέρεται στη διαδικασία «απώθησης» των δυσάρεστων από τη μνήμη του ανθρώπου. Αλλο όμως αυτό, και άλλο η εθνική αγνόηση των λαθών και των αποτελεσμάτων τους, η αιτία και η αφορμή των ιστορικών γεγονότων. Η επιφυλλίδα του Γιανναρά περιγράφει συνοπτικά την τραγική διάψευση του οράματος του υπόδουλου γένους, την οριστική και απόλυτη θανάτωση αυτών των δυνάμεων που το συντηρούσαν ζωντανόν, όχι μόνο τετρακόσια χρόνια, όπως θέλουμε να λέμε εμείς οι Ελλαδίτες, αλλά περίπου τα διπλά για τον Ελληνισμό!
Μετά το 1922, δεν δικαιούμεθα να πανηγυρίζουμε το 1821! Είναι παθολογικό φαινόμενο… Αυτό που πρέπει να κάνουμε, όσο μας παίρνει ο χρόνος, είναι, με αφετηρία κάθε χρόνο την 25η Μαρτίου, να κάτσουμε και να σκεφτούμε τι φταίει και φτάσαμε ώς εδώ, και τι πρέπει να κάνουμε για να περισώσουμε και να διασώσουμε ό,τι διασώζεται, για όσους είναι «ζωντανοί». Γιατί, εκτός από τον Γιανναρά, τα έχει πει και ο Κωνσταντίνος Τσάτσος από τη «Νέα Εστία» και την «Καθημερινή» και ο Μάνος Χατζιδάκις, και, τελευταία η «Σαπφώ» Κική Δημουλά! Δύομεν!… Ολο αυτό το φύλλο της «Καθημερινής» έχει ιστορικό ενδιαφέρον και πρέπει να μελετηθεί από τους νουν έχοντες… Οσο υπάρχουν όντως Ελληνες, ελπίζουμε.