Κύριε διευθυντά
Η δυναμική εξωτερική πολιτική Μητσοτάκη – Δένδια ανοίγει μια φαρδιά βεντάλια πάνω από την Ανατολική Μεσόγειο. Οι πτυχές της συμπεριλαμβάνουν (θελητά ή αθέλητα) τη Μέση Ανατολή και βέβαια ένα μέρος των Βαλκανίων. Τα casus belli της περιοχής –από την ακυβέρνητη Λιβύη μέχρι την κατεστραμμένη Συρία, τον απροστάτευτο Λίβανο, τη διηρημένη Κύπρο, την αρπακτική, αυταρχική Τουρκία και το πάντα ετοιμοπόλεμο Ισραήλ– προσφέρονται για γεωπολιτικές αναλύσεις realpolitik αλλά και προσφέρουν ταυτόχρονα πιθανές αιτίες γενικευμένων συρράξεων. Πολεμικές μηχανές εργάζονται overtime στην Ανατολική Μεσόγειο εδώ και δεκαετίες. Η πρόσφατη πολυεθνική άσκηση «Ηνίοχος» αποτελεί προάγγελο συμμαχικών δυνατοτήτων αλλά και πιθανών εχθροπραξιών, και στις δύο περιπτώσεις με τη συμμετοχή της Ελλάδος.
Η εξωτερική πολιτική της χώρας μας δεν εντάσσεται στην εξωτερική πολιτική της Ε.Ε. Ο λόγος είναι πρόδηλος: η Ε.Ε. δεν εξασκεί ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική. Στην Ε.Ε. έχουμε συμμάχους, συνεργάτες, συνεταίρους. Κανένας τους δεν συμμερίζεται έμπρακτα τα εθνικά μας συμφέροντα και δίκαια. Σε περίπτωση πολεμικής αντιπαράθεσης με την Τουρκία η Ελλάδα θα σταθεί μόνη της.
Η θέση της χώρας μας στην Ανατολική Μεσόγειο καθορίζεται σχεδόν απολύτως από τη σχέση της με την Τουρκία. Οποιεσδήποτε συμμαχίες και αν υλοποιηθούν, οποιεσδήποτε συγκυρίες και αν συμπράξουν, ακόμη και με την έμπρακτη υποστήριξη των ΗΠΑ, η μόνιμη αντιπαράθεση της χώρας μας με την Τουρκία αποτελεί φραγμό προόδου, ανασταλτικό παράγοντα εθνικής αναγέννησης, διφορούμενο μήνυμα προς κάθε επίδοξο συνεργάτη που τώρα πρέπει να επιλέξει Ελλάδα ή Τουρκία. Αν οι ΗΠΑ αναγκαστούν να αποτάξουν την Τουρκία, η επιλογή θα καταστήσει και τα δύο μέρη ασθενέστερα. Το δίλημμα για την Ελλάδα δεν είναι ούτε ιστορικά επιβεβλημένο ούτε ανυπέρβλητο στον παγκοσμιοποιημένο πλανήτη μας όπου η πρόοδος στην οικονομία, στην κοινωνία και στις επικοινωνίες συμβαδίζει με την ειρήνη.
Η Ανατολική Μεσόγειος δεν ακολουθεί τους κανόνες διεθνούς συμπεριφοράς της Ευρώπης. Οι διαφορές στον χώρο της δεν διευθετούνται με αμυντικές διπλωματικές κινήσεις που κρατούν τις ισορροπίες στο Αιγαίο. Τα εύφλεκτα πεδία της προκαλούν mega-conflicts με πλανητικές επιπτώσεις. Στην Ανατολική Μεσόγειο η Ελλάδα θα ικανοποιείται πάντοτε με έναν δευτερεύοντα ρόλο, πάντοτε θα ακολουθεί τα γεγονότα και ποτέ δεν θα τα διαμορφώνει. Οσες συμφωνίες και αν συνάψει με την Αίγυπτο ή τη Λιβύη, οι δυνατότητές της θα καθορίζονται πάντοτε από την αντιπαλότητά της με την Τουρκία.
Είναι πλέον high time να αντιμετωπιστεί η Τουρκία σαν αναπόφευκτος συνεταίρος του ελληνικού μέλλοντος. Και εδώ χρειάζεται εθνική ηγεσία και εθνικό όραμα. Διότι μόνον αυτά θα κατορθώσουν την ειρηνοποιό διαφορά, μόνον αυτά θα απελευθερώσουν την Ελλάδα από τις φοβίες του παρελθόντος και θα της επιτρέψουν να βιώσει το μέλλον της ισότιμα με τόσα άλλα ευρωπαϊκά κράτη που δεν φρουρούν αιώνιες Θερμοπύλες.