Κύριε διευθυντά
Είδα παίχτη να χάνει περιουσία παίζοντας στη ρουλέτα επί χρόνια με εμμονή στο 28. Είδα παραγωγούς από την Πελοπόννησο φέρνοντας την πραμάτεια τους στην Αθήνα να παίζουν μετά στο Λουτράκι και να χάνουν τον ιδρώτα και τους κόπους τους μέσα σε μια νύχτα μόνο. Είδα κάποιον να χάνει σε ένα χρόνο το ταξί του στο Black Jack. Είδα κάποιον υπερήλικα, που είχε χάσει στον τζόγο τη βιοτεχνία του και είχε απαγόρευση από τους οικείους του για την είσοδό του σε Πάρνηθα και Λουτράκι, να πηγαίνει με πούλμαν στο καζίνο του Ρίου για να παίξει κρυφά το χαρτζιλίκι των 100 ευρώ που του έδιναν. Είδα επί χρόνια αναγνωρίσιμο κρατικό λειτουργό να κοιμάται, όταν δεν έπαιζε, σε καναπέδες του Μον Παρνές. Είδα πασίγνωστους καλλιτέχνες, δημοσιογράφους, αθλητικούς παράγοντες να παίζουν το «είναι» τους στον τζόγο.
Θα μπορούσα να γράψω ένα βιβλίο από αυτά που έζησα τα χρόνια της ενασχόλησής μου με τον τζόγο. Σε αυτό θα βοηθούσε η τρομερή τάση για αλληλοεξομολόγηση που συμβαίνει μεταξύ των παικτών – θυμάτων του τζόγου. Ερμηνεύω την τάση αυτή σαν μια απελπισμένη προσπάθεια για εξαγνισμό.
Ολα αυτά τα ζοφερά πράγματα που έρχονται σχεδόν καθημερινά στο μυαλό μου, οφείλονται στο ότι με τον εγκλεισμό μας λόγω πανδημίας στο σπίτι όλη τη μέρα πυρπολούμεθα στην τηλεόραση από προτάσεις ενασχόλησης με τον τζόγο. Bet… έτσι, bet… αλλιώς, bet τάδε, φρουτάκια, καζίνο, στοιχηματικές εταιρείες κ.λπ. Ολα αυτά σε νόμιμα sites στο Διαδίκτυο. Να τονίσω εδώ ότι έχουμε στο Διαδίκτυο με νόμιμες άδειες 8 (ναι οχτώ) sites-καζίνο. Σε όλα αυτά αν προσθέσουμε τα «αθώα» Τζόκερ, Λόττο, kino, λαχεία, ΠΡΟΠΟ, ιππόδρομο, στοίχημα, και τα εν ενεργεία επισκέψιμα καζίνο στις γνωστές πόλεις της χώρας μας, συμπληρώνουμε το ανήθικο και αμαρτωλό παζλ της πολιτικής μας κοινωνίας. Το γλυκό, τέλος, θα δέσει με το καζίνο του Ελληνικού (αλίμονο για τα νότια προάστια) και έπεται η μεταφορά του καζίνο της Πάρνηθας στο Μαρούσι (βόρεια προάστια ετοιμάστε τους οβολούς σας, βάλτε τα καλά σας και ορμήστε προς τη δόξα).
Διανύω την 8η δεκαετία της ζωής μου και είμαι ευτυχής που νίκησα το «θηρίο» εδώ και πάρα πολλά χρόνια και που ένιωσα και πάλι ελεύθερος άνθρωπος. Στατιστικά να σας αναφέρω ότι αυτό το καταφέρνει ένα μικρό μονοψήφιο ποσοστό επί τοις εκατό των ασθενών του τζόγου, δηλαδή ίδιο ποσοστό με αυτούς που κάνουν τη μεγαλειώδη σωματική αλλά και ψυχική υπέρβαση για να νικήσουν την άλλη μάστιγα της κοινωνίας μας: τα ναρκωτικά.
Τώρα σας θυμίζω ότι κάποτε στο καζίνο δεν επιτρεπόταν έστω τουλάχιστον να μπαίνουν δημόσιοι υπάλληλοι και άνθρωποι που δεν επιδείκνυαν φορολογική δήλωση με κάποιο minimum εισόδημα.
Κύριε διευθυντά, διαβάζω την εφημερίδα μας ανελλιπώς τα τελευταία 65 χρόνια (διατηρώ και ένα μικρό αρχείο). Με πόνο ψυχής σάς κάνω έκκληση για έρευνα και να ασχοληθείτε με το θέμα του τζόγου και τις συνέπειές του, με γενναιότητα, εμπεριστατωμένα και σε βάθος. Δώστε πολύ χώρο και χρόνο και γίνετε ανάχωμα ισχυρό εναντίον αυτής της γάγγραινας της κοινωνίας μας.