Κύριε διευθυντά
Με την πρωτομαγιάτικη επικαιρότητα επανήλθε η βυζαντινολογούσα διχογνωμία για το αν η Πρωτομαγιά είναι ή πρέπει να είναι ημέρα αργίας ή (αμειβομένης) απεργίας.
Η ΕΣΗΕΑ αντιμετώπισε το δίλημμα κηρύσσοντας 24ωρη απεργία για την ημέρα της Πρωτομαγιάς και κλάδοι των μέσων μαζικής μεταφοράς με (βολικές) στάσεις εργασίας στην πρώτη (και την τελευταία) βάρδια που απαγόρευσε στους εργαζομένους την έγκαιρη προσέλευση στην εργασία τους ή την κατέστησε προβληματική.
Κάποτε οι φοιτητές της Νομικής εδιδάσκοντο ότι η απεργία αποτελεί το έσχατο και ισχυρότερο μέσο επιδίωξης των αξιώσεών τους για βελτίωση των συνθηκών εργασίας τους από τον εργοδότη τους. Προφανώς αυτό δεν έχει σχέση με την εξυπηρέτηση γενικότερων εξωεργασιακών πολιτικών στόχων, ακόμα και διεθνούς βεληνεκούς (Βενεζoυέλα, Γουατεμάλα κ.τ.τ.), που δοκιμάζουν και βλάπτουν κυρίως τους εργαζομένους και όχι τους εργοδότες με την οργάνωση από εργατικά σωματεία ασφυκτικών για την κυκλοφορία και καταστροφικών για τους περιοίκους διαδηλώσεων και διαμαρτυριών με αφάνταση συχνότητα. Η ΠΟΕΔΗΝ βρισκόταν στους δρόμους επί τακτικής δισεβδομαδιαίας βάσεως, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι η συνεχής επανάληψις αποδεικνύει το ανεπιτυχές και/ή ατελέσφορο της, περιφρονητικής για το σύνολο, επιλογής της.
Ολα αυτά έχουν ίσως σχέση με την αντιμετώπιση της εργασίας από όλους μας. Δεν θυμόμαστε ότι κάθε «εργασία» σημαίνει (και πρέπει να υπηρετεί) την παραγωγή χρήσιμου έργου για την κοινότητα στην οποία ζούμε, για τον βιοπορισμό μας. Δεν συνιστά έκτιση εξευτελιστικής ποινής ούτε καταναγκαστική συμμετοχή στην παραγωγική διαδικασία για τον πλουτισμό του εκμεταλλευτή εργοδότη.
«Εργον δ’ ουδέν όνειδος, αεργίη δε τ’ όνειδος» (Ησιόδου «Εργα και Ημέραι» στ. 311). «Μη βροντοχτυπάς τις χάντρες, η δουλειά κάνει τους άντρες» (Λευτ. Παπαδόπουλος).