Κύριε διευθυντά
«Μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά». Μετρούσε τα λόγια του ο «Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης» μήπως τον πάρουν στο ψιλό οι απαίσιοι Αλεξανδρείς που το αυτί τους δεν άντεχε βαρβαρισμούς, σολοικισμούς «και τέτοια».
Στον καιρό μας πια, που γίναμε όλοι αγγλομαθείς, όλο και περισσότερο εντάσσουμε στο ελληνικό μας λεξιλόγιο, για να είμαστε ή να φαινόμαστε πως είμαστε ενημερωμένοι, ξένες λέξεις. Και τα αγγλικά εισβάλλουν αλαζονικά και αταίριαστα διεκδικώντας χώρο ζωτικό. Ωστόσο, μας διαφεύγουν τα εξής απαραίτητα:
Ξένες λέξεις πoυ εντάσσονται στο ελληνικό κλιτικό σύστημα κλίνονται: π.χ. του Πεκίνου, όπως του Λονδίνου, όχι του Πεκίνο η λέξη «Πεκίνο» είναι ελληνική. Η κινεζική είναι Μπεϊζίν. Του Μεξικού, όχι του Μεξικό. Στη γλώσσα του το Μεξικό προφέρεται Μέχικο, άρα βαρβαρίζουμε όταν ελληνικές λέξεις τις χρησιμοποιούμε άκλιτες σαν να είναι ξένες. Επίσης κλίνονται οι προ πολλών χρόνων ελληνοποιημένες λέξεις: τα πιάνα, τα βιολιά, τα παλτά, τα κοντσέρτα.
Δεν κλίνονται όμως αυτές που δεν εντάσσονται στο ελληνικό κλιτικό σύστημα: ρεσιτάλ, άλμπουμ, τεστ, όχι ρεσιτάλς, άλμπουμς, τεστς σολοικίζουμε.
Κάποιος αυτοσυστήνεται: Με λένε Γιώργο, είμαι 38… (τι 38;) Δουλεύω Αθήνα (τι είναι συντακτικά η «Αθήνα»;). Πάμε πλατεία, έλεγε παλαιότερα γνωστός καλλιτέχνης, διακωμωδώντας τη γλώσσα μιας μοντερνίζουσας γλωσσικά νεολαίας.
Ο
ι δούλες με τα ελληνικά τα βαρβαρίζοντα, λέει ο Καβάφης στο ποίημα «Το τέλος του Αντωνίου». Τρισβάρβαρα τα ελληνικά των οι άθλιοι, στο ποίημα «Από την σχολήν του περιωνύμου φιλοσόφου». Ετσι, λοιπόν, μιλάμε σήμερα, όπως οι «δούλες», οι «άθλιοι», ο «Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης»; Το κακό είναι ότι συνηθίζει και το αυτί να βαρβαρίζει, να σολοικίζει και να μην αντιδρά…