Κύριε διευθυντά
Η πολύ αξιόλογη και ευρήμων πολιτικός κ. Εφη Αχτσιόγλου δεν είπε κάτι καινούργιο όταν κατέστησε δημόσια γνωστό ότι οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί «δεν θα μας κάνουν να αυτολογοκρινόμαστε ούτε φυσικά και να προσαρμόσουμε τις πολιτικές μας αναλύσεις στο επίπεδο της αμοιβάδας».
Το σημείο αυτό της ανταλλαγής αμοιβαίων φιλοφρονήσεων μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης πέρασε απαρατήρητο υπό τον ορυμαγδό της μάχης για τα προηγουμένως λεχθέντα, ήτοι:
α) «Η κανονικότητα στην πραγματικότητα ποτέ δεν είναι ευκαιρία για την Αριστερά» και β) «Η κανονικότητα οδηγεί στον ατομισμό».
Πράγματι, υπήρξαν στο παρελθόν πολλά ιστορικά παραδείγματα παρρησίας (αποκλεισμού της αυτολογοκρισίας) σχετικά τόσο με τις πολιτικές αναλύσεις (ακριβώς δε όχι σε επίπεδο αμοιβάδας), όσο και με τις πρακτικές εφαρμογές της επισκοπούμενης σε υψηλό αναλυτικό επίπεδο πολιτικής. Π.χ. οι λόγοι των Αθηναίων προς του Μηλίους και των Σπαρτιατών προς του Πλαταιείς ήσαν υποδείγματα πολιτικής ανάλυσης, που αξιοποιήθηκε πάραυτα μεν στο πεδίο της πράξης με την απαλλαγή Μηλίων και Πλαταιέων από τα βάρη της ζωής, αργότερα δε στο πεδίο της θεωρίας από τον περινούστατο συγγραφέα του «Ηγεμόνος».
Η συγκεκριμένη ανάλυση της κ. Αχτσιόγλου για την κανονικότητα αποδίδεται, πιστεύω, όπως ειπώθηκε, γιατί τη βρίσκω παντού εντός εισαγωγικών τα οποία χρησιμοποιούνται και εδώ.
Αν όμως έτσι έχουν τα πράγματα, τότε οι συνειρμοί παραπέμπουν εξ αντιδιαστολής στο λαϊκό «στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται» και αδικούν κατάφωρα την Αριστερά των αγώνων του παρελθόντος.
Την Αριστερά του Μανόλη Αναγνωστάκη, που την εξαγίαζε (όχι μόνο σε κοινωνικό επίπεδο, αλλά και ατομικής επιλογής-ευθύνης, αφού ήταν τα άτομα που διάλεγαν να είναι «απ’ την απέναντι πλευρά των πολυβόλων»), υψώνοντάς την στα αιθέρια του ιδεώδους, σαν τον «καπνό που αντιστέκεται στον άνεμο».
Εκείνη η Αριστερά ήταν Τάξιμο, δεν είχε σχέση με λύκους και αμοιβάδες. Τα ηθικό της πλεονέκτημα δεν ήταν ο κυνισμός της πολιτικής ανάλυσης αλλά ο ιδεαλισμός της κοινωνικής αποστολής.
Ομως, όπως πάντοτε και παντού, δεν είναι μόνον η πολιτική που ορίζει την εξουσία, αλλά και η εξουσία που ορίζει την πολιτική. Αυτό συνέβη με τον Σύριζα. Η άσκηση της εξουσίας ορίζει τις πολιτικές του αναλύσεις. Εχασε μεν τη γοητεία του, αλλά δίνει απάντηση στους ουτοπικούς αιθεροβάμονες του ιδεαλισμού με το «Πάσσαλος πασσάλω εκκρούεται».