Κύριε διευθυντά
Ωραία και σωστά όσα γράφει η φιλόλογος κυρία Ανθούλα Δανιήλ στην επιστολή της («Κ», 13 Μαΐου) για «τα πιάνα του Πεκίνου, τα παλτά του Μεξικού».
Είναι πραγματικά λυπηρό, σε μεταφράσεις καμωμένες από μεταφραστές που θεωρούνται δόκιμοι, να συναντά κανείς άσιγμες γενικές πτώσεις ενικού όπως, π.χ. «της Καλιφόρνια», «της Ιντιάνα», «της Ελενα». (Τη Νέα Υόρκη την προστατεύει προς το παρόν το ελληνικό «Νέα» και το ήτα.)
Οι παλαιότεροι –και δημοτικιστές– μεταφραστές μας (ας μνημονεύσω τον Κοσμά Πολίτη, τον Νίκο Καζαντζάκη, μεταφραστή της ωραίας σειράς του Ιουλίου Βερν στις εκδόσεις του Αρχαίου Εκδοτικού Οίκου Δημ. Δημητράκου, τον Πολύβιο Ιωαννίδη) εξελλήνιζαν κατά κανόνα όσα κύρια ονόματα άντεχαν τον εξελληνισμό –Χριστίνα, Μαίρη, Λένα, Φλώρη κ.λπ.– και φυσικά στη γενική πτώση δεν παρέλειπαν το σίγμα. Κανενός το χέρι, τα μάτια και τα αυτιά δεν μπορούσαν να υποφέρουν την άσιγμη γενική τέτοιων ονομάτων.
Δεν εβαρβάριζαν.