Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο της 30/5/21 ο συνεργάτης σας Τ. Θεοδωρόπουλος σε άρθρο του με τίτλο «Ο Παρθενών δεν είναι πουριτανός» διατυπώνει μεταξύ άλλων και τις ακόλουθες απόψεις σχετικά με την κριτική που ασκείται για τα έργα στην Ακρόπολη, που αναφέρω συνοπτικά: «Η σημαία της αντίστασης ανεμίζει από τους ανέμους που παραδέρνουν τα μυαλά,
…οι επικριτές δεν επισκέφθηκαν τον χώρο, …οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται τον παραμορφώνουν, …η λογική του μη μου άπτου οδηγεί στην ασφυξία του Μνημείου» και τελικά… «η Ακρόπολη επιβίωσε επειδή βρήκε τρόπους να προσαρμόζεται στις ανάγκες των αιώνων» και «…σήμερα μας ζητά να της δώσουμε τα μέσα για να συνυπάρξει με τις δικές μας ανάγκες».
Θα ήθελα κατόπιν τούτων να τονίσω ότι εξ όσων διαπιστώνω αρκετοί από όσους έχουν ασκήσει καλόπιστη και τεκμηριωμένη κριτική για τα έργα, δεν υψώνουν σημαίες αντίστασης, αλλά επιχειρηματολογούν με βάση τις γνώσεις και τη μακρόχρονη επιστημονική ή και διδακτική εμπειρία τους και ασφαλώς περπάτησαν διεξοδικά και κατ’ επανάληψη τον χώρο φωτογραφίζοντας τόσο τη γενική μορφή αλλά και τις λεπτομέρειες των κατασκευών (διαστρώσεις και ανελκυστήρα σε 1η φάση). Παράλληλα δεν προωθούν τη λογική του «μη μου άπτου», αλλά του «άπτου» με μέγιστη φειδώ και σεβασμό, όπως συνέβαινε μέχρι πρόσφατα, στα μοναδικά ερείπια του «πρώτου παγκόσμιου πολιτισμού» και με γνώμονα την προστασία τους από τις σύγχρονες εξελίξεις και τους σοβαρούς κινδύνους που αυτές συνεπάγονται, από έναν διαφορετικό σήμερα «εισβολέα».
Κατά τα άλλα θα διαφωνήσω με τη λογική που θέλει το μνημείο να προσαρμόζεται στις ανάγκες των αιώνων, διότι απλούστατα η Ακρόπολη δεν προσαρμόζεται αλλά… υφίσταται! Αφ’ ενός μεν σαν κτιριακό σύνολο που φέρει τη φθορά των 2.500 χρόνων της, αφ’ ετέρου δε και κυρίως, σαν φορέας άφθαρτων αξιών που σήμερα ιδιαίτερα αποκτούν καθοριστική σημασία. Αυτές περιλαμβάνουν τόσο τα όσα σχετίζονται με το αρχιτεκτονικό «μάθημα» που διδάσκει σαν συγκρότημα αλλά και το κάθε κτίριό της μεμονωμένα, όσο και κυρίως τις ιδέες και το νόημα από τα οποία εμφορείται και τα οποία αποτελούν σήμερα πολύτιμο οδηγό για την εποχή μας: ανθρώπινο μέτρο και αρμονία, πόλη και δημοκρατία.
Μήπως αντί να σκεπτόμαστε πώς θα «της δώσουμε τα μέσα για να συνυπάρξει με τις ανάγκες μας», θα έπρεπε αντίθετα να αναλογιστούμε για το «πώς θα μας δώσει εκείνη τα μέσα για να θεραπεύσουμε τις δικές μας ζωτικές ανάγκες, προκειμένου να συνυπάρξουμε σαν πραγματικοί πολίτες και να συγκροτήσουμε πραγματική κοινωνία;».
Και στην απάντηση αυτού του ερωτήματος δεν νομίζω ότι θα μας βοηθήσει ο οίκος Dior.