Κύριε διευθυντά
Αφορμή γι’ αυτή την επιστολή υπήρξε το απολαυστικό κείμενο του εκλεκτού συνεργάτη σας κ. Μιχ. Τσιντσίνη με τίτλο «Καρπούζια» στις «Μάσκες» της «Καθημερινής», της 22-5-2021. Το χιούμορ και η σαρκαστική ειρωνεία συμπλήρωνε τη σοβαρή στόχευση και «εδραία» επιχειρηματολογία του.
Θεωρώ σημαντικότερο βήμα στην πρόσφατη προσπάθεια εκλογίκευσης του τρόπου λειτουργίας της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης όχι τον απαραίτητο έλεγχο της ασφαλείας στους εκπαιδευτικούς χώρους, αλλά την εισαγωγή και καθιέρωση της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας στις φοιτητικές εκλογές. Η άνετη και ανεμπόδιστη συμμετοχή με αδιάβλητο απρόσωπο μηχανισμό απέκλεισε οιαδήποτε καλόπιστη λογική αντίρρηση, αν υπάρχει κάτι τέτοιο στον χώρο αυτό. Αλλωστε, οι νέες διαδικασίες οδηγούν σε αποτελέσματα που δεν επιτρέπουν παρερμηνείες και διαστρεβλώσεις. Θέλω να πιστεύω ότι οι αντίθετες φωνασκίες δεν θα μπορέσουν να διατηρηθούν. Θαρσείν χρη.
Το ίδιο, νομίζω, συμβαίνει με την αποκατάσταση της αδιανόητης εισαγωγής υποψηφίων με βαθμολογία κάτω από τη βάση, συνήθως σε ιδρύματα και τμήματα που δεν χρειάζονται παρά μόνο για παραπλανημένους, κοντόφθαλμους και παράλογους ψηφοφόρους.
Μπορεί οι αιρετοί «τοπάρχες» να αντιδράσουν, αλλά ελπίζω ότι ο απόλυτος παραλογισμός των αντιρρήσεων, που ακούστηκαν ήδη, δεν θα αντέξει την αμείλικτη πραγματικότητα αναντίλεκτων αριθμών. Οι σχετικές μελέτες και μετρήσεις θα πρέπει να περιλάβουν τους αναγκαίους και χρήσιμους (για τη χώρα, όχι για τρυφερούς και ευαίσθητους γονείς, ούτε ιδιοκτήτες διαμερισμάτων και καφετεριών) επιστήμονες και συνεπώς σχολές, το διαθέσιμο ικανό διδακτικό προσωπικό, τους πράγματι παρακολουθούντες τα μαθήματα –όχι απλώς εγγεγραμμένους– φοιτητές κ.ο.κ. Και κάτι ακόμα, απλούστατο, αλλά μη εφαρμοζόμενο. Καμία αντίδραση δεν αντέχει στην ανεξαίρετη εφαρμογή μιας ρύθμισης. Οι εξαιρέσεις, απαλλαγές, αναβολές κ.τ.τ. γεννούν τα προβλήματα.
Ο Πυθαγόρας θεωρούσε ότι τα «Πάντα κατ’ αριθμόν γίγνονται», αλλά ο Γαλιλαίος προσέθεσε τη συμβουλή «Μέτρησε ό,τι είναι μετρήσιμο και κάνε μετρήσιμο ό,τι δεν μπορείς να μετρήσεις».
Συνεπώς πρέπει να γίνουν ακλόνητες κατάλληλες μετρήσεις, που να δείξουν σε όλους πού, πόσα και ποια ΑΕΙ χρειάζεται η πατρίδα μας. Ναι μεν «Οι Ελληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας» (άρθρο 16.4 του Συντάγματος), αλλά η πολιτεία έχει ιερή υποχρέωση να διαχειρίζεται με σωφροσύνη τα χρήματα των φορολογουμένων πολιτών της και να τα διαθέτει «εκεί που θα πιάσουν τόπο», στα παιδιά που το αξίζουν και το έχουν αποδείξει στις αντίστοιχες εξετάσεις. Εξετάσεις που δεν είναι δυνατόν (και δεν επιτρέπεται) να αποφεύγουν και θα δίνουν κάθε στιγμή σε όλη τους τη ζωή. Αλλιώς η παιδευτική «βασική αποστολή του κράτους δεν θα έχει σκοπό (και δεν θα επιδιώκει) την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή» (άρθρο 16.2) των νέων Ελλήνων.