Σαν αλατισμένο νερό η πλεονεξία

Κύριε διευθυντά 
Η πανδημία του κορωνοϊού που έπληξε τη χώρα μας, μετά την αιματηρή δεκαετή οικονομική κρίση, κατέστησε τους φτωχούς φτωχότερους και έφερε σε δυσχερή κατάσταση επιβίωσης ένα σημαντικό αριθμό συνανθρώπων μας της πάλαι ποτέ ευημερούσης μεσαίας τάξης. Στη ζοφερή πραγματικότητα είναι εμφανής η απουσία των «εχόντων και κατεχόντων», οι οποίοι δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον συμπαράστασης και στήριξης των πενομένων και εχόντων άμεση ανάγκη οικονομικής βοήθειας συμπολιτών μας. Πρόκειται για την κατηγορία των άπληστων, πλεονεκτών και φιλάργυρων, που είναι παθολογικά προσκολλημένοι στα πλούτη τους, τα οποία λατρεύουν και αγωνιούν πώς θα τα αυξήσουν. Οι αρχαίοι Ελληνες φιλόσοφοι δίδασκαν ότι η πλεονεξία είναι σαν το αλατισμένο νερό. Οσο πιο πολύ πίνεις τόσο πιο πολύ διψάς. Ο Χριστός, ο οποίος με την παραβολή της μέλλουσας κρίσης έθεσε ως κριτήριο κληρονομίας της Βασιλείας Του την αγαθοεργία [«επείνασα και εδώκατέ μοι φαγείν…»] μας δίδαξε και την παραβολή του άφρονος πλουσίου, ο οποίος βασάνιζε το μυαλό να εξασφαλίσει το πλήθος των υπαρχόντων του, χωρίς να υπολογίσει το αιφνίδιο τέλος του. Αυτή τη νύχτα θα πεθάνεις και όσα έχεις μαζέψει με άγχος και αδικίες ποιος θα τα πάρει; καταλήγει η παραβολή. [«Α δε ητοίμασας τίνι έσται;»] Ενα αμείλικτο ερώτημα στους πλεονέκτες και φιλάργυρους της εποχής μας.