Κύριε διευθυντά
Υπήρξα από τους τυχερούς εκείνους, που στις 6-6-2021 παρακολούθησαν από το κανάλι ΕΡΤ2 τη μυσταγωγική απόδοση και ερμηνεία της 7ης συμφωνίας του Μπετόβεν (κατά τον ίδιο τον συνθέτη ανήκει στα σημαντικότερα έργα του) στο αρχαίο θέατρο των Δελφών με την ορχήστρα MusicAeterna υπό τον μαέστρο Θεόδωρο Κουρεντζή, στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Μαραθωνίου προς τιμήν του μεγάλου Γερμανού μουσουργού.
Το εξαιρετικό αυτό καλλιτεχνικό – πολιτιστικό γεγονός χωρίς την παρουσία κοινού και χωρίς τη δέουσα ενημέρωση γι’ αυτό, αφού δεν επρόκειτο ασφαλώς για την Eurovision ή για κάποιο αθλητικό γεγονός, χαρακτηριζόμενο δε εσφαλμένα ως «συναυλία» στο 9-6-2021 φύλλο της «Κ» και στο άρθρο με τίτλο «Από τους Δελφούς στον κόσμο» –καθόσον ως συναυλία (συν-αυλός) ορίζεται η συμφωνία ενοργάνου μουσικής «δημοσία», δηλαδή ενώπιον ακροατηρίου, κοινού–, υπήρξε κατά τη γνώμη μου το σημαντικότερο «δρώμενο» των τελευταίων ετών σε αρχαιοελληνικό χώρο για τους παρακάτω λόγους:
1) Η ιδιαιτερότητα του ανεπανάληπτου γεγονότος, που το καθιστά μοναδικό σε ολόκληρο τον κόσμο, είναι η ακραιφνής και τόσο δημιουργική «ελληνικότητα» του συμβάντος. Αυτή έγκειται στο ότι η ερμηνευτική απόδοση της 7ης συμφωνίας, στα χορευτικά μέρη της οποίας αναγνωρίζεται παγκοσμίως από τους μουσικούς αναλυτές ο βακχικός – διονυσιακός χαρακτήρας, τελούσε υπό την εμβληματική φυσιογνωμία του Ελληνα διευθυντή –και όχι μόνον–, που ζει, δημιουργεί και μεγαλουργεί στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας.
2) Η εμπνευσμένη διεύθυνση της ορχήστρας από τα μαγικά χέρια του μαέστρου της, που θύμιζαν φτερούγες εκστασιασμένων από το κάλλος περιστεριών, είχε τη δύναμη να οδηγεί την ανθρώπινη ψυχή ελεύθερη έξω από το σώμα και το πνεύμα, μακριά από την ύλη, συνιστώντας ταυτόχρονα με απόλυτη ακρίβεια τον ορισμό της πνευματικής – ψυχικής – συναισθηματικής ανάτασης.
3) Η υπέροχη, λιτή χορογραφία και ενδυματολογία της Σάσα Βαλτς, ευλαβικά υποταγμένη στη Μουσική (την χαρακτηριζόμενη από τον Βάγκνερ ως «αποθέωση του χορού»), παραπέμποντας συγχρόνως στον ρόλο του χορού της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, διαλαλούσε στο σύμπαν το πανανθρώπινο αρχαιοελληνικό πνεύμα, συνθέτοντας μέσα από τη χορογραφική κίνηση εικόνες με στοιχεία ελληνορωμαϊκής πάλης, τοξοβολίας, ακοντισμού, μορφών Καρυατίδων με χέρια υψωμένα ικετευτικά στον ουρανό.
4) Θα μείνουν αλησμόνητες οι στιγμές της καλλιτεχνικής σύμμειξης των ρόλων ανάμεσα στους χορευτές και τους μουσικούς, αφού και ο ίδιος ο μαέστρος μεταλλασσόταν θεατρικώς σε α΄ χορευτή του συνόλου, διευθύνοντας όχι μόνον με τα χέρια, αλλά με ολόκληρο το σώμα του.
5) Αξεπέραστη, επίσης, ήταν η εικόνα της πεζοπορίας των μουσικών της ορχήστρας με οδηγό τον διευθυντή πάνω στο μονοπάτι προς το θέατρο, παραπέμποντας σκηνογραφικώς σε πορεία πιστών προς το μαντείο προς λήψη χρησμού.
Είναι ίσως ευτύχημα, που το συγκεκριμένο γεγονός δεν ήταν πράγματι «συναυλία»: Ακόμη και ένα ζωντανό, παρόν κοινό, θα φάνταζε πιθανότατα περιττό, λειψό μπροστά στην τελειότητα της ομορφιάς, ενδεχομένως αταίριαστο.
Προσωπικά θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμώς τον μεγάλο μας μαέστρο, κ. Θεόδωρο Κουρεντζή, την ορχήστρα και τη χορευτική ομάδα για την ανάταση που μας χάρισαν εκείνο το απόγευμα στους Δελφούς. Σε κάτι τέτοιες στιγμές αισθάνεται κάποιος πραγματική υπερηφάνεια, και χαρά ελληνική, γνήσια πατριωτική.