Κύριε διευθυντά
Με το άρθρο «Στα βήματα του Θορ και του Σπύρου Λούη» στην «Κ» της 26ης-6-2021 ξεπεράστηκαν όλα τα μυθεύματα που έχουν γραφεί για τον μεγάλο πρωταγωνιστή του Μαραθωνίου του 1896. Για τούτο υποκινούμαι και γράφω εκ νέου. Ο Λούης κέρδισε δίκαια τη νίκη του και δεν είχε ανάγκη κανένα. Αλλά συμβαίνει πάνω στα μεγάλα γεγονότα να υπάρχουν και παραχαράξεις, που οι ανύποπτοι θελημένα ή αθέλητα ακολουθούν. Στην περίπτωση του Λούη όμως, όπως και των άλλων συναθλητών – συγχωριανών του δεν υπήρξε κίνητρο κέρδους από τη νίκη αλλά προσωπικός πόθος ενθουσιασμού επίδειξης της ικανότητάς τους στην αντοχή του αθλήματος του μαραθωνίου, αφού καθημερινά διένυαν 30 και 40 χλμ. πεζή για να φτάσουν στα αμπέλια τους από το Μαρούσι στις Αδάμες, Μαραθώνα, Λεγραινά, κ.ά. Οι αυτόπτες μάρτυρες και συμμετέχοντες στο αγώνισμα –και είναι πολλοί– διαπίστωσαν το μεγάλο πείσμα του Λούη να μπει στο Στάδιο νικητής. Ο ενθουσιασμός του μεγάλωσε περισσότερο, όταν είδε τους συμπατριώτες του Μαρουσιώτες που είχαν φτάσει στο Χαρβάτι με σούστες και γαϊδουράκια να ενθαρρύνουν ψυχολογικά και να τους δυναμώνουν με βραστά αυγά και αθμόνιο (μαρουσιώτικο) κρασί με τις ξύλινες τσότρες. Αλλά με τους Μαρουσιώτες ήταν και ο πεθερός του ο Κόντος μαζί με την κόρη του –μνηστή του Λούη– Ελένη, την κατόπιν γυναίκα του νόμισε, έλεγε αργότερα, πως πήραν τα πόδια του φτερά και φώναξε στον συναθλητή του Στάμο Μασούρη, ξάδερφό του, που έτρεχαν παράλληλα: «Στάμο, εγώ ανοίγω τώρα, ή μπαίνω στο στάδιο νικητής ή σκάω σαν τουλούμι (=ασκός) στον δρόμο». Τόσο μεγάλο πόθο είχε για τη νίκη. Ομως οι αγώνες κερδίζονται με μόχθο και ο μεγάλος νικητής εξόφλησε τον δικό του επάξια, αφήνοντας πίσω αυτούς που όπως μας λέει ο Πλάτωνας στον Φαίδωνα -64Ε- «Το μη καλώς λέγειν ου μόνον εις αυτό τούτο πλημμελές αλλά και κακόν τι εμποιείν ταις ψυχαίς».