Κύριε διευθυντά
Ενα αφάνταστα κρίσιμο στοίχημα που κάθε κυβέρνηση θα ευχόταν και συγχρόνως θα έτρεμε: Με ποια ποιότητα εργατικού δυναμικού θα κληθούμε να ανταποκριθούμε στις υψηλές απαιτήσεις, αφενός του διαγραφόμενου αναπτυξιακού μπουμ και αφετέρου της διαχείρισης των δεκάδων δισ. κονδυλίων από το ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης; Και αυτό, στη σκιά της απουσίας από τη χώρα των 600.000 νέων επαγγελματιών της πιο μορφωμένης γενιάς που γνώρισε ο τόπος.Αυτό σκεφτόμουν καθώς διάβαζα τη μόλις δημοσιευθείσα μελέτη της ΕΤΕ, σύμφωνα με την οποία οι ελληνικές ΜμΕ υστερούν κατά 73% των αντιστοίχων της Ε.Ε. Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, λίγο να επεκταθούμε, δίπλα στις ΜμΕ, από πλευράς συμπληρωματικότητας και συνεργειών, θα συναντήσουμε την έως και αντικοινωνική συντεχνία των αυτοαπασχολουμένων, για την οποία έχουμε όλοι εντύπωση. Ακομα κι αν παρακάμψει την απαράδεκτη φορολογική συμπεριφορά της, με τα απίστευτα χαμηλά δηλούμενα εισοδήματα, πώς να προσπεράσει κανείς «το χαμηλό επίπεδο επαγγελματισμού, την ανυπαρξία κυρίαρχης επαγγελματικής ιδεολογίας, την υπεραπόδοση της αρπαχτής, την παραβίαση του άτυπου κοινωνικού συμβολαίου που παλιά συνιστούσε ένα κοινωνικό πλέγμα αλληλοπροσφοράς, την υποτονική καλλιέργεια της αξίας του κοινωφελούς επαγγελματισμού», για να αναφερθώ σε μερικά που, ειδικότεροι εμού, της έχουν κατά καιρούς προσάψει. Με απολύτως πρακτικούς όρους, πώς να της συγχωρεθεί η διάχυτη επαγγελματική πολιτισμική ένδεια, όπως αυτή εκδηλώνεται με την, μόνον επ’ ωφελεία των μελών της λειτουργούσα, έκδηλη ανοργανωσιά και τη συνοδό αυτής παροιμιώδη ασυνέπεια; Ολα στο περίπου, στο με πρώτη ευκαιρία, στο θα δούμε. «Θα πάρω… Θα περάσω… Θα έρθω…», υποσχέσεις που δίδουν, ενώ γνωρίζουν ότι δεν θα τηρήσουν. Ο,τι πιο αντιεπαγγελματικό: «Η ζυγαριά να είναι χαλασμένη και ο μπακάλης να το ξέρει…». Στο, εκ των Ιπποκρατικών συγγραμμάτων, «Παραγγελίαι» υπάρχει η ωραία φράση: «Οπου υπάρχει αγάπη για τον άνθρωπο, υπάρχει και αγάπη για το επάγγελμα». Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι δεν μπορείς να είσαι καλός επαγγελματίας, αν το προϊόν της δουλειάς σου δεν ενσωματώνει όλους τους κανόνες και τις αξίες που προάγουν την κοινωνική συνεργασία και δημιουργούν εμπιστοσύνη μεταξύ των ανθρώπων. Αν, δηλαδή, το αποτέλεσμα της δουλειάς σου υστερεί σε εργασιακό ήθος. Ολα δείχνουν ότι, όπως συνέβη συχνά στην οικονομική ιστορία της χώρας, και αυτή την πρόκληση θα την αντιμετωπίσουμε καταφεύγοντας στην τόσο προσφιλή μας μέθοδο τού «επείγοντος». Ή, μάλλον, του «κατεπείγοντος…». Συρόμενοι δηλαδή. Μακάρι να τα καταφέρουμε.