Κύριε διευθυντά
Θα ήθελα να θίξω ένα θέμα που έχει να κάνει με την αντιμετώπιση του επαγγελματικού κόσμου από την εφημερίδα σας και τα ΜΜΕ γενικότερα. Δημοσιεύετε σωρεία άρθρων σχετικών με το επιχειρείν, τις startups, το business planning, την καινοτομία, την ανάπτυξη κ.λπ. Γενικότερα, υπάρχει μια προώθηση της ιδιότητας «υπάλληλος», της ιδιότητας «καριέρα σε μεγάλη εταιρεία» κ.λπ. Καμία αναφορά στην ιδιότητα «αυτοαπασχολούμενος». Πότε γράψατε για τον υδραυλικό, τον φούρναρη, τον μηχανικό συνεργείου, αλλά και τον οδοντίατρο, τον πολιτικό μηχανικό κ.λπ.; Πού είναι αυτοί οι άνθρωποι, που δουλεύουν μόνοι τους και στηρίζουν την ελληνική οικονομία; Γιατί ο τάδε επιχειρηματίας που άνοιξε μια επιχείρηση 20 υπαλλήλων στη Θεσσαλία και συσκευάζει ντομάτες με «πρωτοποριακό τρόπο» αξίζει μνείας, ενώ ο δείνας που έχει καθαριστήριο και δουλεύει με τη γυναίκα του, δεν αναφέρεται ποτέ; Στο πρόσφατο ένθετο για την «καριέρα», υπάρχουν αναρίθμητες συμβουλές για τη συγγραφή βιογραφικού (CV στα ελληνικά) κ.λπ., καμία όμως για το πώς να ανοίξεις μια δική σου δουλειά. Σε άρθρο του κ. Αρίστου Δοξιάδη αναφέρεται ότι ένας μηχανικός με καλό μισθό μπορεί να δουλεύει μόνο σε μια επιχείρηση 100 υπαλλήλων(!), αλλιώς καταδικάζεται σε… ανεργία. Σε άρθρο του κ. Μαυρογορδάτου διαβάζουμε ότι η μονοπρόσωπη επιχείρηση αποτελεί κατάλοιπο του… 1821 και είναι εκτός των άλλων και… αντιπαραγωγική.
Εν κατακλείδι:
Υπάρχουν αμέτρητοι επαγγελματίες που δεν έχουν στόχο να γίνουν διευθυντές, αλλά το μοναδικό τους μέλημα είναι να βγάζουν αρκετά λεφτά για να συντηρούν την οικογένειά τους, ενώ παράλληλα δεν (θέλουν να) εξαρτώνται από κανέναν. Γιατί αυτό είναι αντιπαραγωγικό; Και υπάρχουν νέα παιδιά που ανοίγουν «startup» επιχειρήσεις για να τις πουλήσουν σε δυο χρόνια και να ασχοληθούν μετά με κάτι άλλο. Γιατί αυτό είναι παραγωγικό; Πώς ορίζετε τη λέξη «παραγωγή»; Θα πρότεινα στην εφημερίδα σας (και όχι μόνο) να λάβει υπ’ όψιν της ότι η ευημερία των ανθρώπων δεν ορίζεται από αριθμούς.