Ο πάντα επίκαιρος Γιώργος Σεφέρης

Κύριε διευθυντά
Απορούν κάποιοι αρμόδιοι Ελληνες γιατί η Γερμανία, για δεύτερη φορά, δεν κάλεσε την Ελλάδα να συμμετάσχει σε μια σύσκεψη, όπως καλεί την Τουρκία, για θέματα που μας αφορούν. Και εγώ, ο απλός Ελληνας, απορώ! Πώς είναι δυνατόν, αρμόδιοι Ελληνες να μη γνωρίζουν ότι ήταν ένας Γερμανός στρατηγός και μάλιστα φον που οργάνωσε τη Γενοκτονία των Αρμενίων; Και όταν εφιστούσαν την προσοχή του Χίτλερ στις συνέπειες της εβραιοκτονίας, αυτός έλεγε: «Και ποιος θυμάται τους Αρμενίους;». Ακόμη, δεν έχουν ακούσει κάποιους ψιθύρους ότι το να πάμε στη Μικρασία, το 1920, ήταν παγίδα; Και ακόμη, όταν ο μεγάλος ελληνισμός της Μικρασίας καταστρεφόταν, όταν η πατρίδα του Σεφέρη καιγόταν, όταν οι Σμυρνιοί «συνωστίζονταν» στην παραλία της Σμύρνης, δύο «συμμαχικά» πλοία ήταν στο λιμάνι, ένα βρετανικό και ένα φράγκικο. Μάλιστα, η μπάντα του δεύτερου παιάνιζε! Και όταν κάποιοι μελλοθάνατοι, προσπαθώντας να σωθούν, έφτασαν κολυμπώντας σε αυτά και έκαναν προσπάθεια να σκαρφαλώσουν επάνω τους, οι σύμμαχοι ναύτες τούς χτυπούσαν και τους πέταγαν στη θάλασσα. Ενας Ευρωπαίος πρόξενος στη Σμύρνη τα έχει γράψει αυτά!.. Ο Σμυρνιός Γεώργιος Σεφεριάδης, ο Σεφέρης, πάντοτε με γοήτευε με τον ποιητικό του λόγο και με τον πεζό. Κάποτε είπε «όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει»! Και κάποτε, «μιλώ χωρίς υπεροψία, γιατί δεν ξεχνώ πως μόνο στην Ελλάδα μπορούν να γίνουν ακόμη και τα πιο απίστευτα παρατράγουδα» (Δ1, 464, Θεόφιλος). Και στα στερνά του είπε «άστον αυτόν τον κόσμο να πάει καλιά του, δεν έχει σωσμό. Ας σώσουμε τον άνθρωπο, αν μπορούμε!». Και αναρωτιέμαι, γιατί τόση απαισιοδοξία, γιατί καθώς τα χρόνια περνούσαν, θυμήθηκα τον Παύλο, τον Ελληνα, ως μετέχοντα της ημετέρας παιδείας, περισσότερο από τους σύγχρονους τους Αθηναίους, αυτός υπενθύμισε τον Αρετο, «…του γαρ και γένος εσμέν!» τους είπα στην Πνύκα, μιλώντας τους για τον «Αγνωστο Θεό» γι’ αυτούς. Γράφει, λοιπόν, ο Παύλος: «Ουκ έχομεν ούδε πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητώμεν»! Και ηρέμησα. Να είστε καλά και έασον τους αγνοούντας χαίρειν.