Κύριε διευθυντά
Διάβασα ένα κείμενο ενός από τους ελάχιστους ανθρώπους που εμπιστεύομαι. Εγραφε σε πάμπολλα σημεία τη λέξη «παιχνίδι»: Της πολιτικής αντιπαράθεσης, τής εξουσίας, τών εντυπώσεων κ.ο.κ. Δίκιο είχε ο άνθρωπος και δέν μπορώ να πω κάτι το αντίθετο.
Αθελα όμως, μου ήλθε στο νου, η διεθνής ονομασία των Ολυμπιακών Αγώνων: «Olympic Games». Ετσι τους λένε παντού και έτσι τους διαφημίζουν μέχρι ακόμα και στην Ελλάδα.
Ομως δεν είναι παιχνίδια («GAMES») οι Ολυμπιακοί μας Αγώνες. Είναι καθαρόαιμος αθλητισμός. Επί σχεδόν 13 αιώνες που διεάγονταν στην Ολυμπία, ουδέποτε γινόταν κάποιου είδους παιχνίδι στον Ιερό Χώρο τών αθλητικών αγώνων, και αυτό όχι από κάποια απαγόρευση, αλλά από τη συνειδητοποίηση ότι άλλο πράγμα είναι το να παίζω, και απολύτως άλλο πράγμα είναι το να αθλούμαι.
Σήμερα, την εποχή της μεγάλης παρακμής, λέμε τα παιχνίδια αθλητισμό, και τους παίκτες αθλητές! Μέχρι και φιλόσοφοι και ιδιαίτεροι πνευματικοί άνθρωποι έχουν παρασυρθεί σ’ αυτές τις εξωφρενικές αλλά πλέον επικραούσες θέσεις, που κανείς δεν δύναται να τις επισημάνει και να τις στηλιτεύσει, χωρίς τον κίνδυνο να γίνει περιθωριακός ή ακόμη και καταγέλαστος.