Κύριε διευθυντά
Την Κυριακή 27/6/21 γράψατε ένα καταπληκτικό άρθρο στην «Καθημερινή» για την αντιπάθεια που δημιουργείται και εκδηλώνεται όταν κάποιος Ελληνας ξεχωρίζει από το γενικό σύνολο και κάνει ένα έργο από το οποίο δεν έχει ο ίδιος ατομικό κέρδος αλλά είναι για το γενικό σύνολο. Η μανία, ο πόλεμος και η δυσφήμηση που αρχίζει από το περιβάλλον του, στενό και μακρινό, δεν περιγράφεται. Διαβάζω την «Καθημερινή» από τη Δ΄ Δημοτικού.
Ο Περικλής όταν έκανε τον Παρθενώνα είπε στον γλύπτη Φειδία, το χρυσάφι που θα έβαζε στο άγαλμα της Αθηνάς να το τοποθετήσει στην έξω επιφάνεια του αγάλματος, όχι εσωτερικά, για να μην τους κατηγορήσουν ότι το έκλεψαν. Ο γνωστός Μακρυγιάννης του ’21, που έγραψε γι’ αυτόν ο Σεφέρης, γνώρισε την κακία των ανθρώπων και τη χολή που έχυναν γι’ αυτόν ακόμη και σήμερα, γνωστοί καθηγητές και δημοσιογράφοι στην «Καθημερινή». Ο Τζον Κένεντι, πρόεδρος της Αμερικής, πούλησε την περιουσία του πριν πολιτευτεί.
Εχω 55 χρόνια γιατρός, πέρασα όλες τις βαθμίδες σε Αθήνα, Αρτα, Γιάννενα και έγινα καθηγητής πανεπιστημίου χωρίς κανένα μέσο και έπειτα από άγριο πόλεμο κυρίως από καθηγητές πανεπιστημίου. Ημουν 20 χρόνια ο μόνος αιματολόγος στη Δυτική Ελλάδα. Νοσήλευα κάθε είδους ασθενείς με αιματολογική πάθηση μέχρι οξεία λευχαιμία, πολύ βαριά νόσο, με τους περισσότερους ασθενείς στον διάδρομο του νοσοκομείου, με μεγάλη επιτυχία. Οταν κάποιοι ασθενείς πήγαιναν στην Αμερική με λευχαιμία, οι γιατροί τους έλεγαν: «Γιατί ήρθατε στην Αμερική αφού είναι ο κ. Κ. Μπουραντάς στα Γιάννενα»; Μου έστειλαν μάλιστα και τρεις ασθενείς από την Αμερική να τους θεραπεύσω.
Στα Γιάννενα δεν υπήρχε αιματολογική κλινική, μόνο η αιματολογική μονάδα μέσα στην παθολογική. Οι ασθενείς με αιματολογικά προβλήματα χρειάζονται ειδικούς χώρους και θεραπευτική αντιμετώπιση. Αποφάσισα, έτσι, να δημιουργήσω αιματολογική κλινική. Στο τέλος το πέτυχα, αλλά ύστερα από πολλές δυσκολίες και πισώπλατα χτυπήματα.
Οταν άρχισα τον αγώνα, Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήταν ο φίλος μου Κωστής Στεφανόπουλος. Του ζήτησα βοήθεια. Μου απάντησε ότι δεν μπορεί να μιλήσει στον Γεράσιμο Αρσένη, που ήταν υπουργός Παιδείας, για να γίνει η πανεπιστημιακή αιματολογική κλινική στα Γιάννενα. Εφυγα και ευτυχώς σκέφτηκα και πήγα στη γυναίκα του Γεράσιμου Αρσένη, τη Λούκα Κατσέλη, η οποία σε 5΄ προώθησε το αίτημα. Από εκεί άρχισε η μεγάλη κόλαση. Οι πόρτες ήταν κλειστές παντού. Δεν υποχώρησα, πάλεψα. Ο υπουργός Κωνσταντίνος Στεφανής υπέγραψε μετά την εγκατάσταση της αιματολογικής κλινικής στα Γιάννενα.
Ο πόλεμος συνεχιζόταν από παντού. Οι υπεύθυνοι καθηγητές για τις εφημερίες δεν μου έδιναν γιατρούς για να εφημερεύω στην κλινική. Τους είπα να εφημερεύω εγώ κάθε μέρα και να κοιμάμαι στο νοσοκομείο. Μου έδωσαν μόνο έναν γιατρό για να εφημερεύει την ημέρα. Εγώ εφημέρευα σαν επιμελητής σε 24ωρη βάρδια κάθε μέρα για ένα χρόνο. Αίσχος! Οταν ζήτησα να κάνω μονάδα μεσογειακής αναιμίας, τρεις καθηγητές αρνήθηκαν με τη δικαιολογία ότι θα πάρω πιο πολλούς γιατρούς και δωμάτια ασθενών. Με πολύ αγώνα και τη βοήθεια του διοικητικού διευθυντή Λ. Πυργιώτη τελικά πέτυχα να δημιουργήσω αιματολογική κλινική και μονάδα μεσογειακής αναιμίας στα Γιάννενα πιο γρήγορα από την Αθήνα. Αποτέλεσμα ήταν να μένουν οι ασθενείς στα Γιάννενα και να μην πηγαίνουν στην Αθήνα.
Για 30 χρόνια έχω φέρει από δωρεά τρία εκατ. και η δωρεά συνεχίζεται, από ακίνητο στην Πανεπιστημίου. Οταν ζήτησα να αφήσω διάδοχο αιματολόγο, τον απέρριψαν και διόρισαν καθηγητή ογκολογίας στην αιματολογική κλινική! Δεν αναφέρεται πουθενά ότι είμαι ο ιδρυτής της αιματολογικής κλινικής ούτε υπάρχει καμία ένδειξη στο νοσοκομείο. Είμαι και εγώ ένας αφανής Ελληνας εργαζόμενος.