Κύριε διευθυντά
Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις τελευταίες μέρες τις συζητήσεις στις στήλες σας, και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης γενικότερα, περί των γυναικοκτονιών στην Ελλάδα. Δύο πτυχές αυτών των συζητήσεων μου προκαλούν ιδιαίτερη εντύπωση.
Πρώτον, παρατηρώ την άρνηση που εκφράζουν αρθρογράφοι και ειδικοί ως προς την ορολογία. «Δεν πρόκειται για γυναικοκτονία», διαβάζουμε. «Γυναικοκτονία δεν υπάρχει, μόνο ανθρωποκτονία». Η ίδια άρνηση παρατηρείται και ως προς την πατριαρχία και τον μισογυνισμό, τα οποία πολλοί προτιμούν (στην Ελλάδα και αλλού) να αντιμετωπίζουν ως φαινόμενα του παρελθόντος, και όχι ως σύγχρονες συνθήκες που επηρεάζουν τις ζωές όχι μόνο των γυναικών, αλλά όλων των φύλων και των σχέσεών τους. Συγκεκριμένοι αρθρογράφοι φαίνεται να φοβούνται περισσότερο την ορολογία παρά τη βία.
Δεύτερον, παρατηρώ ότι πολλοί αυτο-αποκαλούμενοι ειδικοί στα κανάλια, στις στήλες εφημερίδων και αλλού είναι άνδρες των οποίων η επαγγελματική ιδιότητα δεν εστιάζεται σε θέματα βίας βάσει φύλου. Η εστίαση αυτή είναι απαραίτητη για την κατανόηση του θέματος – και οι ειδικοί σε αυτή την πτυχή υπάρχουμε. Είμαστε κοινωνικοί λειτουργοί, ακαδημαϊκοί, ψυχολόγοι, δικηγόροι, ακτιβιστές όλων των φύλων. Η εξειδίκευσή μας μάς προτρέπει να ρωτήσουμε ποιος γίνεται βίαιος, υπό ποιες συνθήκες, γιατί και με ποιες συνέπειες, διατηρώντας την αντίληψη ότι οι απαντήσεις είναι καλύτερες όταν είναι συγκεκριμένες και όταν λαμβάνουν υπόψη την προοπτική του φύλου.
Γι’ αυτό μας χρειάζεται η πιο συγκεκριμένη ορολογία: Για να καταλάβουμε ποιοι άνθρωποι σκοτώνονται από ποιους και γιατί, ποιες μορφές βίας παραμένουν αόρατες και ασυζήτητες, και ποιων όρων η άρνηση μας δίνει πληροφορίες για την επιμονή της πατριαρχίας.