Κύριε διευθυντά
Μια σειρά από τραγικά γεγονότα έχουν αναδείξει φέτος περισσότερο από ποτέ το μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα στη χώρα μας με τη βία εις βάρος των γυναικών. Είναι οπωσδήποτε υποχρέωση της πολιτείας να λειτουργήσει επειγόντως διορθώνοντας αυτές τις θλιβερές ή και τραγικές καταστάσεις νομοθετικά. Π.χ., η γυναίκα στην Ελλάδα πρέπει να ενισχυθεί νομοθετικά στα εργασιακά ώστε να μην υπάρχει η κοινωνική εντύπωση της αδυναμίας του φύλου.
Αλλά μπορούν να γίνουν και κινήσεις πολύ πιο απλές, όπως η εξάλειψη γλωσσικών ανισοτήτων σε επίσημα κείμενα του κράτους.
Και για να το πάμε και ένα βήμα παραπέρα, γιατί το επίθετο των γυναικών στην Ελλάδα να είναι στη γενική, υποδηλώνοντας ότι ανήκει σε κάποιον; Π.χ. Παπαδοπούλου, Αλευρά, αντί για Παπαδόπουλος, Αλευράς. Εχετε σκεφτεί ότι ακόμα και το επίθετο βάζει τη γυναίκα σε δευτερεύουσα θέση; Κάτι τέτοιο γενικά δεν συμβαίνει στη Δυτική Ευρώπη.
Να σημειωθεί εδώ ότι κατά τα βυζαντινά χρόνια, οι γυναίκες είχαν το επώνυμό τους στην ονομαστική του θηλυκού. Μερικά παραδείγματα:
– Αννα Κομνηνή, κόρη του Αλέξιου Κομνηνού.
– Ελένη Παλαιολογίνα, κόρη του Θεόδωρου Παλαιολόγου.
– Μαρία Συγκλητική, κόρη του Ευγένιου Συγκλητικού.
Στο Βυζάντιο λοιπόν, η γυναίκα δεν ήταν κτήμα κάποιου. Σίγουρα έχουμε να θυμηθούμε πολλά καλά από τους προγόνους μας, που για κάποιο λόγο έχουμε πλέον ξεχάσει.