Κύριε διευθυντά
Στο άρθρο του «Πανωλεθρίαμβος», στις 25/07, ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης, αφορμώμενος από την –ομολογουμένως αδικαιολόγητη– αποτυχία δύο νεαρών παικτών να λύσουν έναν γρίφο σε κάποιο τηλεπαιχνίδι, κατέληξε στη θέση ότι «εδώ και αρκετά χρόνια τα περισσότερα νέα παιδιά βγαίνουν από τα σχολεία τους εντελώς αμόρφωτα. Κυριολεκτικά, ξύλα απελέκητα». Ανέφερε, μάλιστα, πως αυτό μπορεί κανείς να το επιβεβαιώσει παρακολουθώντας «οποιοδήποτε παιχνίδι γνώσεων». Και ερωτώ: πότε τα τηλεοπτικά προγράμματα απέδωσαν την ακριβή εικόνα ενός φαινομένου, για να την αποδώσουν τώρα; Δεν υποστηρίζεται διαρκώς ότι η τηλεόραση προβάλλει πρότυπα στρεβλά, προς αποφυγήν;
Το εν λόγω παιχνίδι γνώσεων, βέβαια, στάθηκε απλώς αφορμή. Κατά τον κ. Δρυμιώτη, η απαιδευσία των νέων είναι κάτι που «οι παλιοί γνωρίζουν» έτσι κι αλλιώς. Μια τέτοια απόφανση δεν μπορεί να εκληφθεί παρά ως ξέσπασμα γκρίνιας απέναντι στη νέα γενιά. Παράλληλα, υποδεικνύει και παντελή έλλειψη επαφής με τους νέους, καθώς και –δυστυχώς– αναπαραγωγή της εξαιρετικά επισφαλούς αντίληψης «η επόμενη γενιά χειρότερη απ’ τη δική μου», λες και μέχρι πριν από κάποιες δεκαετίες ήταν όλοι ξεφτέρια και ξαφνικά κάποια στιγμή χαζέψαμε συλλογικά. Προς επίρρωση της θέσης του, ο κ. Δρυμιώτης παρέθεσε μια λίστα τραγικών απαντήσεων μαθητών των τελευταίων 50 ετών, τις οποίες αλίευσε από το Διαδίκτυο. Ασφαλώς, αν «σερφάριζε» λίγο περισσότερο, θα έβρισκε και σχολικές εκθέσεις που αποτελούν έξοχα μικρά δοκίμια. Προφανώς δεν ήθελε.
Εν κατακλείδι, όσοι ενστερνίζονται θέσεις σαν αυτήν ας έχουν υπόψιν τους ότι δεν άγγιξε η δική τους γενιά το ζενίθ της μόρφωσης και της γνώσης ούτε και η σημερινή, φυσικά. Απλώς τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο πιστεύουν ή όσο έχουν βολευτεί να πιστεύουν.