Κύριε διευθυντά
Εύστοχα όσα γράφει ο κ. Πάσχος Μανδραβέλης («Κ», 24 Ιουλίου) για το περιλάλητο «θεμελιώδες δικαίωμα στη δημοσιοϋπαλληλία» και ειδικά στην εκπαιδευτική. Και είναι πασιφανής αλήθεια ότι «ουδείς όλα αυτά τα χρόνια θεμελίωσε λογικώς γιατί κάποιος που τελειώνει μια φιλοσοφική σχολή πρέπει σώνει και καλά να διοριστεί στη μέση εκπαίδευση».
Αυτά μου θύμισαν μιαν επίσκεψη παλαιάς συναδέλφου άλλης ειδικότητος. Συνοδευόταν από την κόρη της, πτυχιούχο τμήματος Φιλοσοφικής Σχολής, η οποία είχε διοριστεί και ήθελε να τη συμβουλεύσω πώς θα έπρεπε να διδάξει αρχαία ελληνικά. Την ερώτησα κάπως ωμά τι αρχαία διδάχτηκε και με αιφνιδίασε λέγοντας «Της κυρίας Ρ…»!
Σημείωσα θαυμαστικό, διότι η κ. Ρ. ήταν συνάδελφός μου σε λύκειο της πόλης μας και διότι η απάντηση της δεσποινίδας εσήμαινε ότι στα οκτώ εξάμηνα των πανεπιστημιακών της σπουδών τα αρχαία ελληνικά ήταν ου τόπος.
Η περίπτωση, δυστυχώς, δεν είναι μοναδική. Ομως τέτοιας λογής θανάσιμες αδυναμίες ο εκτραχηλισμένος συνδικαλισμός τις κρύβει κάτω από το χαλί και δεν δίνει δεκάρα αν ένας μουσειολόγος αναλάβει όλα τα φιλολογικά μαθήματα μιας γυμνασιακής ή λυκειακής τάξης.
Δεν γίνεται βέβαια να απολυθούν όσοι στα πανεπιστημιακά τους χρόνια δεν είχαν την παραμικρή επαφή με τα αρχαία, τα λατινικά, την ιστορία – δεν γίνεται. Ωστόσο επειδή πάντοτε είναι επικίνδυνο να κολυμπάς σε νερά που δεν ξέρεις, ας δεχτούν, όσοι τα αγνοούν, τη μεταδιδαχή που τους προσφέρεται. Με τον καιρό –και με κάποιο ευεργετικό ζόρι– θα οιακίσουν καλύτερα τις συνήθως τρικυμισμένες αίθουσες διδασκαλίας.