Οι τσιμπιές, οι αχινοί και το «κουμπαράτσι»

Κύριε διευθυντά
Στην αρχή ήμουν επιφυλακτικός με τα εμβόλια κατά της COVID-19 που βγήκαν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Αφησα να περάσει κάποιος χρόνος ώσπου κατέληξα βάσει της πιθανότητας εμφάνισης παρενεργειών να επιλέξω αυτό της Pfizer των δύο δόσεων σε χρονική απόσταση μεταξύ τους τριών εβδομάδων. Καμία παρενέργεια εκτός από ένα ανεπαίσθητο μούδιασμα που κράτησε λίγες ώρες. Στο εμβολιαστικό κέντρο Ελληνικού άψογη εξυπηρέτηση ευρωπαϊκού επιπέδου κατόπιν κλεισίματος ραντεβού σε φαρμακείο. Ούτε συνωστισμός ούτε φωνασκίες, ούτε οι γνωστές απεχθείς ελληνικές συμπεριφορές όπως αυτές των θυμωμένων οδηγών σε μποτιλιάρισμα. Το μόνο μειονέκτημα για μένα ήταν εκείνη η υποχρεωτική αναμονή του εικοσαλέπτου μετά τον εμβολιασμό. Υστερα από κάθε τσιμπιά στη ζωή μου ήθελα πάντα ν’ ανάψω τσιγάρο. Οπως τότε που είχα πατήσει αχινούς στην Κρήτη και ο γιατρός αγανάκτησε (κουμπαράτσι αν μου τύσει δεύτερος σαν τσε σένα θα το κλείσω το μαγαζί!) επειδή έπειτα από κάθε αγκάθι που αφαιρούσε από το πόδι μου με τη βελόνα, του ζητούσα διάλειμμα για να καπνίσω. Παρ’ όλα αυτά όλες αυτές οι τσιμπιές συνετέλεσαν αθροιστικά σε ένα πακέτο λιγότερο. Κάτι είναι κι αυτό.