Κύριε διευθυντά
Σε πρόσφατη επέτειο γάμου άκουσα την πολύ επιτυχημένη ευχή της μητέρας στα εορτάζοντα παιδιά της, να είναι «γεροί και αγαπημένοι, άρα ευτυχισμένοι». Φαίνεται ότι για πολλά ζευγάρια η –δημοσιοποιημένη και γνωστή– ληξιαρχική ημερομηνία του γάμου δεν είναι η σημαντικότερη στιγμή της σχέσης τους. Βέβαια αυτή η επιλογή αποτελεί «εσωτερική» προσωπική τους υπόθεση, ανήκει στα δικά τους interna corporis.
Με αυτή την αφορμή θυμήθηκα –όσο πιο μεγάλη η ηλικία τόσο πιο απώτερες οι αναμνήσεις– τον σχετικό συγκινητικό(;) ορισμό του Ρωμαίου νομοδιδασκάλου Μοδεστίνου: «Γάμος εστί συνάφεια ανδρός και γυναικός, συγκλήρωσις του βίου παντός, θείου τε και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία» (Nuptiae sunt conjunctio maris et feminae, consortium omnis vitae, divini et humani juris communicatio).
Φοβάμαι ότι το γράμμα αυτό «βγήκε» άτοπα και υπερβολικά μελό. Και πάλι η ηλικία θα κληθεί να το δικαιολογήσει. Είναι συγχωρητέο; συγχωρητό; ή ασυγχώρητο; Θα φανεί από την τυχόν δημοσίευση – και όχι το χειροκρότημα.