Κύριε διευθυντά
Με την άρση των περιοριστικών, λόγω κορωνοϊού, μέτρων πλημμύρισαν και πάλι από νέους οι καφετέριες, τα μπαρ και τα λοιπά κέντρα διασκέδασης. Ως κοινωνικά όντα οι άνθρωποι, και ιδιαίτερα οι νέοι, νιώθουν την ανάγκη επικοινωνίας μεταξύ τους.
Ομως, στις καφετέριες η επικοινωνία ανάμεσα στους νέους είναι ουσιαστικά μηδαμινή, συνισταμένη στην ανταλλαγή ελάχιστων «σημαδιακών» λέξεων ή σε κάποια νοήματα. Τις περισσότερες ώρες μένουν βουβοί και αμίλητοι, αφοσιωμένοι στα smartphone κινητά τους, ανταλλάσσοντας διαρκώς μηνύματα, εικόνες και like με τους υποτιθέμενους «φίλους» τους. Ανάλογη είναι και η επικοινωνία των νέων και μέσα στο σπίτι, όπου σχεδόν όλα τα μέλη της οικογένειας έχουν ενεργοποιημένα τα κινητά τους ακόμη και στο τραπέζι του φαγητού μήπως και χάσουν κανένα μήνυμα. Ο διάλογος και η συζήτηση των οποιωνδήποτε προβλημάτων των παιδιών με τους γονείς έχουν πλέον εκλείψει.
Οι νεαροί θαμώνες των καφετεριών είναι απόφοιτοι λυκείων και πτυχιούχοι πανεπιστημιακών σχολών, οι οποίοι μένουν αδρανείς και αναξιοποίητοι, αδυνατούντες να βρουν δουλειά ακόμη και ως σερβιτόροι στα κέντρα που πίνουν τον καφέ τους. Καφές, πληρωμένος κι αυτός από το υστέρημα των γονιών ή των παππούδων. Μια γενιά χωρίς όραμα, χωρίς προοπτικές, χωρίς γέλιο και χωρίς τραγούδι. Θα ταίριαζαν εδώ οι στίχοι του Κώστα Κινδύνη στο τραγούδι του Στ. Ξαρχάκου: «Γυρνάν αμίλητα παιδιά/σε τούτον τον μπαξέ ντουνιά/σαν πικραμένα σύννεφα/σαν άστρα παγωμένα».
Αν μπορούσε κανείς να μεταφράσει τα εσώψυχα των φαινομενικά αδιάφορων για τις πολιτικές εξελίξεις, την οικονομική κατάντια της χώρας, τη φτώχεια, την ανεργία και τα μεγάλα προβλήματα της καθημερινότητας, προφανώς θα διαπίστωνε την υποβόσκουσα μέσα τους αγανάκτηση, τη συσσωρευμένη οργή και πικρία τους κατά των υπευθύνων της σημερινής αφόρητης κατάστασης που χαρακτηρίζει γενικά την οικονομική και ηθική κρίση της κοινωνίας μας.
Παρά ταύτα, όμως, θα μπορούσε η παρούσα κατάσταση να αποτελέσει μια αφετηρία αναγέννησης, εφόσον οι ιθύνοντες αφήσουν ανοιχτό τον δρόμο για τους νέους, τους αμίλητους και σιωπηλούς, που ζουν παραμερισμένοι ανάμεσά μας. Είναι καιρός να αναζητήσουμε τη σωτηρία της πατρίδας μας μέσα στους πολλούς αφανείς αρίστους νέους, ώστε να τους δώσουμε ελπίδα για το αύριο και να κεντρίσουμε το ενδιαφέρον τους για τα κοινά και την πίστη τους σε αξίες.