Κύριε διευθυντά
Στην «Καθημερινή» της 3-8-2021 δημοσιεύθηκε άρθρο με τίτλο «Ενα μύθο θα σας πω» του σεβαστού μου πνευματικού ανθρώπου κ. Τάκη Θεοδωρόπουλου. Από όσο θυμάμαι, είναι η μοναδική φορά που διαφωνώ καθ’ ολοκληρίαν με τον εκλεκτό αρθρογράφο και συγγραφέα, για τους εξής λόγους.
Πρώτον. Θεωρείται αμοιβή μαστροπείας ο πρόσθετος φόρος που επεβλήθη στις αμοιβές των πανεπιστημιακών από την άσκηση ελευθερίου επαγγέλματος. Το άρθρο 16 παρ. 6 του Συντάγματος ορίζει ότι: «Οι καθηγητές των ΑΕΙ είναι δημόσιοι λειτουργοί». Το «λειτουργοί είναι το επίσημον ένδυμα των υπαλλήλων», που θεωρείται μειωτικό από τους καθηγητές, όπως και από τους δικαστικούς, που δεν διστάζουν όμως να απεργήσουν παρά τη ρητή συνταγματική απαγόρευση. Ο πρόσθετος φόρος είναι απλούστατα το αντάλλαγμα για την κατ’ εξαίρεσιν άσκηση επαγγέλματος από δημόσιους λειτουργούς/υπαλλήλους, η οποία αλλιώς θα ήταν απαγορευμένη, όπως απαγορεύεται στους καθηγητές των δημοσίων σχολείων
Δεύτερον. Η ανεπίτρεπτη «παράλληλη άσκηση ελευθέρου επαγγέλματος» με σύγχρονη παροχή «μισθωτών υπηρεσιών», για την οποία παραπονείται ο αρθρογράφος, είναι φορολογικό εφεύρημα, προκειμένου εισόδημα εκ μισθωτών υπηρεσιών να θεωρηθεί αμοιβή ελευθέρου επαγγελματία «με μπλοκάκι». Ο ψευδεπίγραφος ελεύθερος επαγγελματίας εξακολουθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον εργοδότη του, στις εγκαταστάσεις και με τον εξοπλισμό του εργοδότη σε αντικείμενο που προσδιορίζει ο εργοδότης. Με το «μπλοκάκι» ο εργαζόμενος υποκλέπτει την ευχέρεια να «χρεώνει» φανταστικές «παραγωγικές δαπάνες» και να τις εκπίπτει από το εισόδημά του. Π.χ. (αυτο)ενοίκιο για την εν όλω ή κατά μέρος χρήση της κατοικίας του ως δήθεν επαγγελματικής στέγης με αντίστοιχη κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος κ.τ.τ, γραφική ύλη και βιβλία, γεύματα σε εστιατόρια για «πελάτες», ακόμη και έξοδα ταξιδίων.
Τρίτον. Εκτός από την απαράδεκτη παράλειψη είσπραξης του φόρου από τα πανεπιστήμια με την πανεύκολη παρακράτησή του μαζί με τον φόρο εισοδήματος, εξεταστέα η αδίστακτη και παράνομη μη καταβολή του νόμιμου φόρου από τους υποχρέους πανεπιστημιακούς. Μόνο στη θρασεία και μη ανεκτή βεβαιότητα προσώπων με την αίσθηση ότι είναι υπεράνω του νόμου και δεν θα επεδιώκετο η είσπραξις εις βάρος τους, μπορεί να οφείλεται.
Τέταρτον. Οπως εξετέθη μόλις, η δυσχέρεια εισπράξεως που προβάλλεται από το υπουργείο Παιδείας ως δικαιολογία της διαγραφής, είναι προδήλως προσχηματική εις βαθμόν γελοιότητος.
Η διαγραφή των οφειλών των πανεπιστημιακών αποτελεί προκλητική επιβράβευση πανηγυρικής περιφρόνησης προς τους θεσμούς και όλους μας με αήθη ανταμοιβή προς τους πανεπιστημιακούς πατρικίους, ως συντεχνιακή εξυπηρέτηση με δαπάνες του κορβανά των φορολογουμένων.
Η απογοήτευση και η οργή είναι, ευτυχώς, διάχυτες, αλλά και πολιτικώς παράλογες και παρακεκινδυνευμένες, για όσους ενδιαφέρονται και (ή μόνο) γι’ αυτήν την πλευρά της ασκούμενης (οικονομικής και παιδευτικής) πολιτικής.