Κύριε διευθυντά
Στα γράμματα των αναγνωστών σας της 13.8.2021 διάβασα την επιστολή του κ. Θ. Ι. Παπαδόπουλου με τον τίτλο: «Η επέτειος του 1821 και οι “απέναντι”».
Το σχόλιό του είναι ότι διάφοροι, ακόμα και έγκριτοι ιστορικοί, αναδεικνύουν κακώς τις διάφορες ανθρώπινες αδυναμίες, λάθη και αστοχίες των απελευθερωτών του έθνους, διότι με αυτόν τον τρόπο δίνουν επιχειρήματα στους Τούρκους εναντίον της χώρας μας.
Καταλήγει, όχι αμφισβητώντας το αξιόπιστο των νέων απόψεων αλλά διερωτώμενος: «Μήπως η πολύ ιστορική αντικειμενικότητα βλάπτει θανάσιμα τη χώρα μας… οι καιροί είναι πονηροί και επικίνδυνοι!».
Τα παραπάνω δεν θα με εντυπωσίαζαν και δεν θα έμπαινα στη διαδικασία να απασχολήσω εσάς και τους αναγνώστες σας επειδή εγώ δεν συμφωνώ, δεδομένου ότι ο καθένας μας είναι ελεύθερος να εκφράζει ό,τι πιστεύει.
Εκείνο που με συγκλόνισε, θα έλεγα, είναι το γεγονός ότι ο ανωτέρω προσυπογράφει την επιστολή του και με τον πανεπιστημιακό του τίτλο ως «ομότ. καθηγητής Αρχαιολογίας Παν/μίου Ιωαννίνων».
Εμεινα άναυδος με τη διαπίστωση ότι ένας καθηγητής πανεπιστημίου και μάλιστα της αρχαιολογίας, υποστηρίζει απόψεις συγκάλυψης της ιστορικής πραγματικότητας προς χάριν του «εθνικού συμφέροντος». Θα του πρότεινα να αναλογιστεί ότι και ο Ερντογάν διαπνέεται από παρόμοιες απόψεις όταν αρνείται να αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Αρμενίων.
Εχων ο κ. καθηγητής κύρια ενασχόληση τα θέματα της αρχαιότητας, σκέφτηκα ότι τουλάχιστον θα είχε παραδειγματισθεί με το έργο του Θουκυδίδη, ο οποίος προσέγγισε με επιστημονικό τρόπο την ιστορία και θεωρείται ο πατέρας του πολιτικού ρεαλισμού ως προσέγγιση στη μελέτη των διεθνών σχέσεων.
Σαv παράδειγμα, θα του πρότεινα να ξαναδιαβάσει την αναφορά της Ιστορίας του Πελοποννησιακού Πολέμου που περιγράφει την κατάληξη του περίφημου Μηλίων Διάλογο όπου «οι δε (Αθηναίοι) απέκτειναν Μηλίων όσους ηβώντας έλαβον, παίδας δε και γυναίκας ηνδραπόδισαν, το δε χωρίον αυτοί ώκισαν, αποίκους ύστερον πεντακοσίους πέμψαντες».
Εστω υπ’ όψιν ότι, την εποχή εκείνη, ο Θουκυδίδης είχε ισχυρούς δεσμούς με την Αθηναϊκή δημοκρατία του Περικλή και είχε πρόσφατα εκλεγεί στρατηγός της.
Σύμφωνα λοιπόν με την επιχειρηματολογία του κ. καθηγητή, το «εθνικό συμφέρον» της Αθήνας, καταμεσής του Πελοποννησιακού Πολέμου, θα επέβαλλε στον Θουκυδίδη να «πνίξει» το γεγονός της κατάφωρης βαρβαρότητας των Αθηναίων. Το ότι δεν το έκανε, δυστυχώς, δεν παραδειγμάτισε ορισμένους της εποχής μας, αν και πανεπιστημιακούς.