Κύριε διευθυντά
Είμαι από τους, πολλούς υποθέτω, τακτικούς –αν μη φανατικούς– αναγνώστες του εκλεκτού συνεργάτη σας κ. Μιχ. Τσιντσίνη. Στις (18-8-2021) Μάσκες, ο κ. Τσιντσίνης ασχολείται με το δραματικά επίκαιρο θέμα της καταλήψεως του Αφγανιστάν από τους Ταλιμπάν.
Κανείς δεν μπορεί, νομίζω, να διαφωνήσει με τις διαπιστώσεις και επισημάνσεις του κ. Τσιντσίνη, αλλά θεωρώ «ελλιπείς» τις επιφυλάξεις του (Μήπως…) για την όποια «καταδίκη» των δυτικών δράσεων στην περιοχή. Ξεκινάει με δεδομένη (όπως και είναι) την παρουσία και τις δραστηριότητες στη Μέση Ανατολή (εν ευρεία γεωγραφική εννοία). Χωρίς αναφορές στα χιλιοειπωμένα στερεότυπα για την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων «υπανάπτυκτων» χωρών, την αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό από τη μια πλευρά και τις αγριότητες, την (επιεικώς) κακομεταχείριση και κοινωνική καταπίεση των γυναικών και τις πολιτισμικές καταστροφές από την άλλη, θα ήθελα να προτείνω μια κάπως διαφορετική προσέγγιση από άλλη οπτική γωνία.
Εξ όσων γνωρίζω, ο παγκόσμιος νόμος της εξελίξεως δεν απορρίπτεται σχεδόν από κανένα. Εντούτοις ο (καθ’ ημάς) επιθετικός, μισαλλόδοξος ίσως και πρωτόγονος λόγος του Μωάμεθ και του Κορανίου ήρθε στον κόσμο μετά τον πράο Διδάσκαλο της Αγάπης και της ισονομίας και ειρήνης εν πάσι της Καινής Διαθήκης. «Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Ελλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ, πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού» (Προς Γαλάτας επιστολή Παύλου, γ΄ 28). Αναντίρρητο, πιστεύω, προκύπτει το συμπέρασμα ότι το πρωθύστερο οφείλεται στη διαφορετικότητα των «πιστών», στους οποίους απευθυνόταν η κάθε διδασκαλία και θρησκεία. Στη διαδρομή της ιστορίας δεν έλειψαν οι «σκοταδιστές», μισαλλόδοξοι και κατακτητικοί χριστιανοί ερμηνευτές της Καινής Διαθήκης και εφαρμοστές του Λόγου του Κυρίου με τα γνωστά ιστορικά επακόλουθα, για τα οποία δεν μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι. Προς την αντίθετη κατεύθυνση υπήρξαν και υπάρχουν ορισμένα ισλαμικά κράτη, όπου σε αντίθεση (ή και αντιπαράθεση) με τους «φονταμενταλιστές» τους, καταβλήθηκε και καταβάλλεται προσπάθεια «ευμενούς ερμηνείας» (benigna interpretatio) του Κορανίου, ώστε να απαλυνθούν οι ακραίες για τη σημερινή εποχή θέσεις και απαγορεύσεις του και τα μέσα τηρήσεως ή εξαναγκασμού των απαιτήσεών του.
Συνεπώς, όπως έχει κατ’ επανάληψιν επισημανθεί, το όποιο σφάλμα των «Δυτικών» έγκειται στην άκομψη και πολλές φορές προκλητική, καταπιεστική ακόμα και βίαιη επέμβαση στις χώρες αυτές με σκοπό (δήθεν;) τον εκπολιτισμό τους, την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων διά των όπλων και της ανθρωπιστικής αγαθοεργίας μέσω μονομερώς κερδοφόρων οικονομικών ρυθμίσεων και συνεργασιών. Ολα αυτά σε απομεμακρυσμένους, υπό πάσαν έννοιαν, τόπους και λαούς, αγνοώντας, ενίοτε περιφρονητικά, τις επικρατούσες συνήθειες και νοοτροπίες αιώνων. Διότι «Κάθε τόπος και συνήθεια, κάθε μαχαλάς και νόμος».